tag:blogger.com,1999:blog-269188802024-03-23T17:43:32.878+00:00GRIET MENSCHAERTKunstenaar. Schrijver. Performer. Coach Reflections.Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comBlogger650125tag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-38491111899642201222020-07-29T20:46:00.000+01:002020-07-29T21:37:43.481+01:00Miniatuurfeest<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Het kind in mij kijkt naar de vlam dat het kaarsje op tafel haar
geeft: een eenvoudig theelichtje in een potje dat het kind bij de kringloopwinkel
vond, met gouden glitters aan de binnenkant. Door die glitters voel je het vuur
extra en is het aardig, een miniatuurfeest. Het kind warmt zich
eraan, het vindt het mooi. Het is een heel ander vuur dan dat wat bijvoorbeeld Australië
verstikte.<br />
<div class="MsoNormal">
Het kind in mij is goed in het troosten van zichzelf en in het
afleiding verzinnen. Rustig leeft dat kind maar voort, zonder al te veel zelfanalyse.
Dat kind heeft het de laatste tijd nogal te stellen met de over-geprogrammeerde
volwassene in mij. Die staart naar diezelfde kaars maar is er niet met haar
gedachten bij. Haar gedachten zijn overal behalve in deze kamer, hier, nu, waar
zij ook zomaar ineens om zou kunnen vallen. Beiden, zowel kind als volwassene,
vallen gelukkig weer in elkaar wanneer mijn blote voeten in een plas staan,
gemaakt van regen of van douche. Ook wanneer iemand een verhaal vertelt,
wanneer iemand voor me zingt, wanneer iemand met me danst, vallen zij samen. Dan ben ik hen
beiden. Ik wil niet zonder het kind in mij. Ik hoop dat de verhalen, het zingen
en het dansen ons niet zullen vergaan...</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBfPwGeQTf1hY4AeHyJDC63LBJPVbahEgGduFedzBAS2XEbBUwbDDo5pK_PStJ6x2QNxlqEvACSmVKiDu5YSuAQ8oX48t8ywGlSEIYh5a3GeFrzMLivXuQoR2fUFt3k2yyQvpoVA/s1600/29juli_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1404" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBfPwGeQTf1hY4AeHyJDC63LBJPVbahEgGduFedzBAS2XEbBUwbDDo5pK_PStJ6x2QNxlqEvACSmVKiDu5YSuAQ8oX48t8ywGlSEIYh5a3GeFrzMLivXuQoR2fUFt3k2yyQvpoVA/s400/29juli_2.jpg" width="350" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-28763415129574221642020-05-17T17:40:00.000+01:002020-05-17T17:40:24.616+01:00Robot<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWQ4uazLq6QiuyyhcnO9LNAsQE7SE3CXcxrYPAM4CfOQm_HMFcOKF8mAuocH7WuknBQsGANf1D1bWgJerLfxpTDIbgjCAhaoZGZLhzl1e1ZddUaxaNhTfMN_8GqHU30FhULQ6gJg/s1600/17mei.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1331" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWQ4uazLq6QiuyyhcnO9LNAsQE7SE3CXcxrYPAM4CfOQm_HMFcOKF8mAuocH7WuknBQsGANf1D1bWgJerLfxpTDIbgjCAhaoZGZLhzl1e1ZddUaxaNhTfMN_8GqHU30FhULQ6gJg/s640/17mei.jpg" width="532" /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-31451294296053650532020-05-15T20:25:00.000+01:002020-05-15T21:23:25.319+01:00Een nieuw pak zout<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Een nieuw pak zout kwam vandaag tot me als een geschenk uit
het paradijs. In een met plastic omwikkeld lavendelblauw doosje stond het ineens
op het aanrecht, heel nonchalant naast het koffieapparaat. Oh, en hoe het
straalde! En hoe blij ik was met de komst van dat zout! Want ja, de aanwezigheid
van dit zout vertelde mij dat er nog verrassingen in huis moesten zijn. “Kijk
maar eens rond”, fluisterde het zout. Ineens heel wakker speurde ik de omgeving
af naar meer nieuwe cadeautjes. Ik stelde vast dat de fruitschaal die de
voorbije dagen langzaam maar zeker verworden was tot niet meer dan een lege belofte
weer rijkelijk was gevuld, met prachtige appelen en bananen. Ik riep: “Juij,
lekkere appels! En bananen!” Wellicht in de hoop dat mijn kleine zus zou komen
aan rennen om zich mee te verwonderen over mijn ontdekking, waarop we
vervolgens samen verder zouden speuren. Ik opende opgewonden de koelkast om te
zien wat er nog meer ons territorium binnen gesmokkeld was. Koolrabi! Champignons! Oh! Als mijn kleine zus hier was geweest, hadden we samen op
onze tenen gestaan en met onze neuzen in de koelkast geloerd. We waren snel weg
gerend wanneer mama de keuken binnen kwam. We hadden ons achter het muurtje
verstopt en hadden samen staan blozen om de appel die ik in gauwte nog
meegenomen had. <br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRhzBHr6YSJj4caDBR3712yJtoQ7VvbmWff-kX_waPETQYwHQD_GXZIsvpVgOmeqUxEedBK-oZzavri1WuIGvY0pMRLPut32i4c5uULHxVCQzTK_j-4xNudAPWqaBdMrtIRbB2Lw/s1600/20200504+15.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRhzBHr6YSJj4caDBR3712yJtoQ7VvbmWff-kX_waPETQYwHQD_GXZIsvpVgOmeqUxEedBK-oZzavri1WuIGvY0pMRLPut32i4c5uULHxVCQzTK_j-4xNudAPWqaBdMrtIRbB2Lw/s640/20200504+15.jpg" width="425" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tekening 2020<br />
(foto door Peter Cox)</td></tr>
</tbody></table>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-36566707442303562842020-05-07T19:15:00.001+01:002020-05-08T10:23:09.786+01:00Beangstigende fascinatie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black;">Het wezen
van ‘de politiek’ – ik blijf dat voor me zien als mannelijk, blank, in pak; waarom? – wordt alsmaar vreemder voor me. Ik heb de neiging me ervan af te
zonderen, hoe langer, hoe meer. Tegelijk staar ik het aan met grote fascinatie.
Maar het is dus een beangstigende fascinatie – zoals ik ooit leerde toen ik nog
aan de katholieke universiteit zat: een ‘mysterium tremendum et fascinans’. Dat
ging toen over religie en de vertegenwoordigers daarvan, die je een
onbevattelijke andersheid voorhouden die enerzijds beangstigend maar anderzijds
aantrekkelijk is. Nu is de politiek zoiets voor mij. Covid-19 is het ook. Ik
lijk wel verslaafd aan de theorieën eromtrent. Ik wil er meer van met mijn
hersens, maar lichamelijk ben ik er als de dood voor.</span><br />
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;">Het kapitalisme heeft het ook. Het
is kleurloos, kil, hebberig, hongerend naar macht, roekeloos, harteloos, en
tegelijk is het alle fijne zekerheden van de hedendaagse mens – de mens zoals ik -
bij elkaar. </span></div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;">Noch politiek, noch kapitalisme
zien mij. Zij zien het nummer dat ze denken dat ik ben, of zelfs dat niet eens.
Zoals religie ook niemand ziet. Zij zien niet veel meer dan zichzelf. Zij zijn
een constructie die ons richting geeft.</span></div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;">Ik hou van mannen, maar van deze
mannen hou ik niet, ondanks mijn fascinatie. Ik haat ze stilaan zelfs. Ze zijn
manipulatief, bang, hard en onbenaderbaar geworden. Ze zijn natuurlijk ook geen
mensen, ze zijn mysterieuze apparaten waarin mensen worden opgeslokt. Als je
ernaar kijkt, word je al bijna vanzelf zoals zij, zo goed zijn ze voorbereid op
de ontmoeting. Net als religie overtuigen ze je met onontkoombare charme van
hun ontzettend grote gelijk. Net als religie beroepen ze zich op massahysterie.
Ze zijn allemaal dik geworden, deze mysteries, te dik. Zo dik dat ze haast geen
ruimte meer laten om hen aan te staren. Zo dik dat mijn blote voeten bijna niet
meer zonder schoenen over straat durven te gaan.</span></div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;">Ik hoop dat ‘De politiek’ en ‘Het
kapitalisme’ binnenkort lekker stikken in zichzelf. Of op zijn minst dat ze op
streng dieet worden gezet.</span></div>
<br />
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;">Wat ikzelf sowieso nodig zal hebben
de komende tijd, na het lezen van de politieke berichten uit Noord-Brabant
van vandaag:</span></div>
<ul style="text-align: left;" type="disc">
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Eten en drinken, als het niet
te veel is gevraagd liefst zonder giftige stoffen</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Mijn opperste humeur, zodat ik
gelukzalig kan blijven lachen</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Vrienden met goede of juist
slechte grappen in hun zakken voor wanneer mijn opperste humeur het
toevallig begeeft</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Vriendinnen met warme boezems
die zonder uitleg weten wat hen te doen staat</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Alles, maar dan ook alles
waarmee ik mijn taal scherper kan maken</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Moed en misschien zelfs
overmoed om te staan en te blijven staan</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Een plek waar ik me terug kan
trekken en wat gerief kan achterlaten</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Potloden en papieren (ik kom al een eind met één potlood en één (stuk) papier)</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Alles, maar dan ook alles
waarmee ik mijn innerlijke radar kan beschermen, te weten dingen als</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Roodborstjes voor het raam, of
op zijn minst getuigenissen van dergelijke taferelen</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Regen, zon, wind</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Uitzicht</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Inzicht</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Lichaam</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="font-family: inherit;">Liefde</span></li>
<li style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;"><span style="color: #000120;"><span style="font-family: inherit;">Hoop</span></span></li>
</ul>
<span style="color: #000120;"><span style="font-family: inherit;"></span></span><br />
<div style="color: black; font-style: normal; font-weight: 400; line-height: normal;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyvApj5rnOmUmw-yqQfEi8MCOnrjDjd-eCe7zbaeeJMjiFpjMBOP-ho7VA-DQ7esespHV2iIiaWQpBVHsCMwxvXnr8V6EW_PgSPynl9BVcU3SU7V_sciWlxVIm6BwhT7sSLI2Y_Q/s1600/7mei.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1161" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyvApj5rnOmUmw-yqQfEi8MCOnrjDjd-eCe7zbaeeJMjiFpjMBOP-ho7VA-DQ7esespHV2iIiaWQpBVHsCMwxvXnr8V6EW_PgSPynl9BVcU3SU7V_sciWlxVIm6BwhT7sSLI2Y_Q/s640/7mei.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">'Soft Radiations'</td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: #000120;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<span style="color: #000120; font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="color: #000120; font-family: "times new roman" , serif;">
</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"></span><br />
<ul type="disc">
</ul>
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdaYjfauRQ2VO5ItTipJ8D_kWf3Is8595XB-D0RtZfCz8fM6YuDkmZQYiVAXX8rsuaXpxbaoRwOlt57vNEDKrNmLK-yprk8NFAoKmDf0A65VMN5bTvDC7IwvaCUKXnn6z6y-po4g/s1600/7mei.jpg" imageanchor="1" style="float: left;"><span style="color: blue;"><b></b><i></i><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />
</span></a></span></div>
<br />
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-55891642159176029622020-05-05T18:59:00.001+01:002020-05-05T19:16:31.439+01:00De basis<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik zag een man praten met een man. De ene vroeg aan de andere
wie hij nu was, nu ten tijde der crisis. Man twee vond dat hij meer kalmeerde
omdat hij in deze tijd minder kon, minder kon plannen en willen. Hun dialoog
manifesteerde zich aan mij middels een Youtube filmpje dat gemaakt was van een
skype gesprek. De ene man was een soort spirituele coach van de andere, geloof
ik, hij stond op rechts, droeg een ruitjeshemd, had grijs haar en plastic tuinstoelen.
Man twee op links was een midlife-generatiegenoot die gewend is aan op het podium
staan, die niet graag zijn gebreken laat zien maar toch geobsedeerd lijkt door
de grenzen met de kwetsbaarheid of zoiets. Ik heb hem ooit een paar keer live
meegemaakt, vandaar dat ik keek en bleef kijken. Zijn koppige edoch enigszins exhibitionistische
tocht met zichzelf fascineert me. Hij heeft een mooi hoofd ook, man twee. Dat
mooie hoofd wordt op een trouwe manier gepresenteerd:
blij, energiek, positief. Het is zijn kapitaal geworden.<br />
<br />
Man één had dus een gesprek met man twee, een soort
sessie, één op één via Skype. Ze moesten al in hun achterhoofd hebben gehad dat
ze het later via Youtube zouden delen met het publiek. De rechter
ondersteunt in het filmpje – of moet ik zeggen ‘in het gesprek’ - de linker in
het praten, hij zegt niet veel, maar stelt bijvoorbeeld de vraag wat man
twee misschien aan de kijker zou willen meedelen, wat hij zou willen zeggen
tegen de wereld <i>out there</i> op dit moment. De boodschap van twee komt erop neer dat we het maar aan moeten kijken, dat we niet te veel moeten moeten, of zoiets. Tegelijk wilde man twee ook proberen stoppen met de ander te
vertellen wat die moest moesten, hij wilde de ander niet meer zo willen
beïnvloeden, hij wilde niet langer de beste meer willen zijn. Maar
hij hees zichzelf ondertussen toch maar weer mooi op het podium, het podium van Youtube.<br />
<br />
Omdat hun gesprek nu een filmpje is, staat het vast en is het ook voor mij bedoeld,
want voor de hele wereld. Het probeert mij zelfs nog te engageren tot meer: vind ik het leuk
of niet leuk? Wil ik het delen?<br />
<br />
Ik zat naar de afbeelding van de man met het mooie hoofd te
staren terwijl hij vertelde dat het fijn is minder bezig te zijn met ‘een
publiek’, en om meer tijd te hebben om je basis te kunnen voelen – te weten jezelf,
je partner en je kinderen. Ik heb geen kinderen en ik ben niet
honkvast van nature. Dat mijn basis naast mezelf uit een partner en kinderen had
kunnen bestaan, ja, dat weet ik ondertussen wel. Want we willen allemaal graag
verwachtingen inlossen, ik ook! Maar ik weet stiekem al heel lang dat deze specifieke verwachting
niet zo bij mij past. En ik ben er blij om dat ik mijn leven leef. Voor de zekerheid zeg ik er maar bij dat het in mijn leven heel gewoon is om een baby een mirakel te vinden en om te genieten van een plek waar ik me vertrouwd weet. Het een sluit het ander niet uit. Maar als je jezelf op een filmpje zet, dan wil je graag dat je woorden gehoord zijn. Ik hoorde ze maar staarde en zakte een beetje weg. Ik bleef desondanks kijken. Mensen die kletsen bij mij in huis dat is toch gezellig, of zoiets.<br />
<br />
In mijn hoofd dwaalde ik verder: "Het is niet nodig zo gretig aan mij te vertellen dat
jij alle boxjes hebt aangetikt en dat je dus een succes hebt gemaakt van
jezelf. Ik geloof je toch niet!" Mijn innerlijke belhamel.<br />
<br />
Maar ik werd ook droef. De man met het mooie hoofd bleef vooral het mooie vertellen. Ik heb inmiddels ook boxjes aangetikt: die van het huis en de partner. Maar sinds de
crisis ervaar ik die niet langer alleen meer als nest, maar ook als kooi. Omdat
ik niet meer zo 'weg' kan, op ontdekking, hoe kleinschalig ook, omdat ik niet zomaar meer ergens kan landen en daar uren door kan brengen. Omdat ik niet meer zo circus kan zijn, wat je vanuit spiritueel perspectief 'mijn element' kan noemen: mijn rusteloze aard die eeuwig nieuwsgierig ronddoolt, zichzelf verplaatst, vele vormen uitprobeert, de ontmoeting aangaat, aftast wat er gevoeld
wordt, eindeloos observeert en sponst. Ik houd vol omdat ik hoop dat het straks weer verandert, dat we wel weer gezond samen gaan zijn.<br />
En ja natuurlijk, ik ben nog altijd dat circus, dat circus zit
in mij, maar het heeft zich wel drastisch moeten verkleinen. De afstanden
die ik kan maken, zijn bedroevend sober, wat moet ik met mijn aangeboren hang naar
lijnen trekken, onderweg zijn, vervoerd worden? Hen troosten met zo'n filmpje? Met het feit dat man twee nu tenminste toch kalmer is dan hij was?<br />
Nee, mijn aangeboren nomade kan je niet troosten met dat soort 'informatie'. Informatie is sowieso niet te vergelijken met de prikkels die je opvangt wanneer je met anderen avonturen
aangaat. Mijn fiets, mijn benen en mijn potloden zijn aardig van
dienst momenteel, maar ik mis de tenten en de caravans om mij heen, de mensen die passeren,
de mensen die mij kleuren. De mensen die mij eraan herinneren dat ik meer ben
dan woorden en online representaties, de mensen die wonderlijk zijn. <br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGeOXH5QeKSihMX-u4jbLbjtHis9IkXJdncLFHfL2A07ECNLHPV-yoJii_j7fvw28TyH8dEeKNDvK-4XNwS7MRPOV-VYi_if3vgSXWx45naGLMQF6YWNQI1AqravUge40e1cHg6A/s1600/5mei.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1369" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGeOXH5QeKSihMX-u4jbLbjtHis9IkXJdncLFHfL2A07ECNLHPV-yoJii_j7fvw28TyH8dEeKNDvK-4XNwS7MRPOV-VYi_if3vgSXWx45naGLMQF6YWNQI1AqravUge40e1cHg6A/s640/5mei.jpg" width="546" /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-41623035617092475292020-05-04T18:55:00.000+01:002020-05-04T18:56:00.657+01:00Tijdens de les<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik werd vandaag getroost door echte studenten. Via M.Teams maakten we contact. Een aantal hadden geen webcam. Ik zag altijd vier
schermen ineens, vier levens, waarin soms dus gewoon niets bewoog. Blinde
vlekken die ik niet zag reageren maar wel nu en dan met een stem. Het had iets.<br />
<br />
Hoewel ik hen allen nog nooit had gezien, verlangde ik hevig
naar hun nabijheid, waarschijnlijk vooral opdat ze mij konden bevestigen, dat
ik besta. Ik lijk het stilaan te vergeten, dat ik besta. Hier zit straks niet
meer dan een zombie in een gezellige kooi, gediscrimineerd wegens hooikoorts. Ik wilde hen graag bevestigen
in hun bestaan. Ik wilde graag meer voor hen zijn dan een platkop. Maar een platkop zou ik zijn vandaag. Meer zat er niet in.<br />
<br />
Het bestaan is toch even wat anders. We kunnen printscreens maken tijdens de les, en elkaars kamer tot in de details bestuderen. We kunnen ons afvragen: ‘wie
is die man met die baard die daar van de ene naar de andere deur schiet?’
Tijdens de les! We kunnen gefascineerd raken door het wanstaltig groen geschilderd gewelf tegen het schreeuwerige oranje, of door de verschillen in koptelefoons. Het gebeurt tussendoor.
Je registreert, maar dan anders dan in hetzelfde lokaal. Zonder geur, zonder
afstand, zonder benen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Z0_Qde5ZnWWZgZhohkjNeuOJnh42iWln-lsvE42nrX2vqw-K4qwLREmlD3jp6dGecDQQ1oA_l4Xi3lhW-IvAkrX49DZW-nJ0ChAofFO0zzjgnV3IyxMSztyvu0qjyj35bxCTsA/s1600/4mei.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Z0_Qde5ZnWWZgZhohkjNeuOJnh42iWln-lsvE42nrX2vqw-K4qwLREmlD3jp6dGecDQQ1oA_l4Xi3lhW-IvAkrX49DZW-nJ0ChAofFO0zzjgnV3IyxMSztyvu0qjyj35bxCTsA/s640/4mei.jpg" width="480" /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-75544406536848068842020-04-29T17:42:00.001+01:002020-05-01T08:54:23.190+01:00Blootsvoetse mondmaskermaakster<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Eerst was daar de gekleurde mammoet in zijn eentje. Hij was
content. Hij had alles. Toen kwam er de hangende leguaan bij. De mammoet moest beginnen te delen, een nieuw concept in zijn bestaan, maar de leguaan was zo lui dat dat nog redelijk goed meeviel.... </i><br />
Ik ben moe, ik ben lui. Ik wil naar buiten, ik vind het tempo niet meer.<br />
Nee, wacht.<br />
Ik ben springlevend. Ik kan denken. Ik kan bewegen. Ik kan
wachten tot mij iets overkomt. Ik kan vinden dat mij iets overkomt.
Ik kan naar buiten gaan en mijn sokken uittrekken, of beter: ik kan mijn sokken uittrekken en naar buiten gaan, zoals de jonge vrouw die gisteren aanbelde met de mondmaskers die ze kwam brengen. Dat deed zij
blootsvoets. Ik was jaloers. Dat zij zomaar de straat op ging zonder schoeisel
aan. Dat ik daar niet ook aan had gedacht. Ik zit te veel in mijn computer met
mijn hersens. Mijn lichaam zit te veel op een bureaustoel. Zij bracht die
mondkapjes in een papieren witte enveloppe, zo gaf ze haar creaties door. In de enveloppe stak een instructie die zei dat je na gebruik de
mondkapjes direct moet wassen of in een plastic zak doen.<br />
<br />
De jonge vrouw was een serieus te nemen boodschapper, ze herinnerde mij aan het feit dat je ook blote
voeten kunt hebben. Als je dat vergeten bent, ben je eigenlijk best ver heen, vind ik.<br />
De boodschapper was verkleed als turkoise designer die mij gratis mondkapjes kwam brengen met het logo
van KONT erop, die ze zelf had genaaid. Wat ze klaarblijkelijk een beetje deed in de hoop dat ik er vervolgens
een groot aantal van zou gaan bestellen tegen betaling. Dat verraadde ze toen ze enthousiast begon over haar onverwachte order van BMW. Maar ze bracht het met een flair die mij overtuigde. Het waren misschien de voeten. Haar mondkapjes zijn niet perfect.
Ze is geen professional, wel een idealist. Met vallen en opstaan zal ze veel
leren. Haar voeten hadden nog amper eelt.<br />
<br />
Ze zijn alle vier anders, haar mondkapjes, de vrouw heeft
gespeeld om te ontdekken, met kleuren en stoffen en maten, met wat ze in huis had. Ik hou van dingen die niet perfect zijn, van het zichtbare spel in die kapjes. Ik houd van de enveloppe die eigenlijk te klein is voor de vier mondkapjes, waarmee de maakster toch heeft willen aantonen dat ze zorgzaam is. Het ontwricht mij zachtjes. Het moedigt me aan de verhoudingen weer te verkennen, ik word geconfronteerd met mijn
verwachtingen en met de vraag of die terecht zijn.<br />
Ik geloof dit soort imperfecte dingen alleszins meer dan dingen die perfect
zijn, zoals de <i>corporate identity </i>van farmaceutische bedrijven of
getallenreeksen waarmee aandeelhouders zichzelf zoet houden. Haar mondmaskertjes zijn zonder pretentie.<br />
<br />
De blootsvoetse mondmaskermaakster herinnerde mij er trouwens óók aan dat je je haarpunten kunt verven in de kleur van de trui waarop ze vallen. Dat soort
dingen kan je zomaar doen. Zeker nu, want je hoeft niet gauw op bezoek bij de
schoonfamilie. Die zou misschien raar kijken als je zalmroze haarpunten zou hebben ineens, terwijl ze waarschijnlijk juist heel harmonisch zouden vallen op je zalmroze trui.<br />
Nu er wat maanden tussen zullen zitten, is er meer gepermitteerd. Als mijn haren wat langer
zijn, zo lang dat ze op mijn trui vallen. ga ik het overwegen, ik beloof het. Ik leef maar één keer, dat weet ik inmiddels helemaal zeker. Wat een ander vindt, dat brengen ze maar naar de politie - een dwaze uitspraak van een droge ex, die wel iets weg had van een hangende leguaan.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMKYPyR7DMUC_EoQM-9oVOd_EQDtgsPVBJN6HuNkYMF7fNJAfWoX6tNLBX6ZmsZJ9d4VqIDdwAlrlYjPXTxEtExmZ08n2CU9X8zD-L6rXzHHQTJlbkvIwEID28-LaSAgtTrTlcxQ/s1600/29april.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1298" data-original-width="1600" height="518" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMKYPyR7DMUC_EoQM-9oVOd_EQDtgsPVBJN6HuNkYMF7fNJAfWoX6tNLBX6ZmsZJ9d4VqIDdwAlrlYjPXTxEtExmZ08n2CU9X8zD-L6rXzHHQTJlbkvIwEID28-LaSAgtTrTlcxQ/s640/29april.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-89690117719285924172020-04-19T14:06:00.000+01:002020-04-19T15:25:10.371+01:00De wond<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
(Het is zondag en ik moest weer naar de ziekenhuispost, mijn gehechte wond is ontstoken. Ik kreeg daar van de corona-crew dit keer een rood en een blauw papier, omdat ik snotter - hooikoorts. Ik had in de wachtkamer, gescheiden door dranghekken en een mondkapje van de mensen zonder rode papieren, tijd genoeg om te fantaseren. En te tekenen.)<i></i></div>
<div style="text-align: left;">
<i></i><i></i><br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ze was onbevlekt ontvangen, dat was haar in de nacht
verteld. Ze had deze wond zomaar gekregen om een hele bijzondere reden: de manier
waarop zij haar wond zou beteugelen, zou parallel verlopen met hoe de wereld
de crisis zou beteugelen. Ze besloot haar taak in stilte serieus te nemen, hoewel ze
toch wat reserves had. </div>
<div style="text-align: left;">
<br />
Haar tactiek zou erin bestaan om allereerst de spanning in het wondgebied niet groter te laten worden. Vervolgens zou ze zoeken naar een solide evenwicht tussen een gezond afstand
nemen van de wond, en een veiligstellen van de rest van het lichaam. De wond moest in perspectief worden gezien. Het
lichaam mocht absoluut niet als geheel in gevaar worden gebracht. Ze moest het vlees proberen lief te hebben, al haar vlees,
inclusief het verminkte vlees dat ze niet in de openbaarheid kon brengen - dit wilde je
niet in een appje versturen. Ze besloot te leren berusten in de artsen die op haar pad werden gebracht, en in de vreemdheid van de middelen waarmee
die haar wond aanvielen. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ze deed haar best maar de taak viel haar zwaarder dan ze had gedacht. Wat wist zij van wonden beteugelen?
Waarom zij? Er waren toch anderen die allang veel beter waren in het verstandig omgaan
met wonden: ouderen, vluchtelingen, oorlogsslachtoffers, mishandelde vrouwen en
kinderen. Hoe kon zij als ongeschonden figurant de rest van de wereld verzorgen?
Ze probeerde haar ontvangenis weg te duwen. Ze diepte een jarenlang aangelegde collectie sterke drank op uit de kelder. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<br />
De wond begon te ontsteken. Haar lichaam werd langzaam roder en zwol
op. Haar kledij begon te knellen. Er kwam steeds meer pijn. De wond weigerde te verdwijnen. Ze begon te stoppen met boodschappen
doen. Ze at alleen nog aan huis geleverde maaltijden. Ze bestelde meer sterke drank. Ze liep geen blokjes meer
om. Het ging zienderogen achteruit. Haar vriendenkring was verheven van de
ongeschonden lichamen. Die begrepen niet waarom ze zich zo aanstelde. Het zou vanzelf wel overgaan, als ze maar eens goed rustte. Ze zagen haar niet, zoals ze ook niemand anders zagen.
Ze zaten braaf en zoals hen opgedragen was in hun huizen te wachten tot de crisis voorbij was. Ze
stond er alleen voor. Wisten haar vrienden veel dat de hele wereld afhing van
haar wond. </div>
<div style="text-align: left;">
<br />
Ze viel in slaap. Drie dagen en drie nachten lag ze onafgebroken op de bank. Niemand
miste haar, ze was wel vaker drie dagen stil. Op de tweede dag verscheen in haar droom een Chinese
oma, klein maar sterk, ze leek zo uit de rijstvelden geplukt. Oma zei niets maar
liet voelen dat ze bij haar zou blijven tot het beter ging. Oma sloot af en toe eveneens de ogen, dutte mee in, ademde regelmatig, ging vooral niet weg. </div>
<div style="text-align: left;">
<br />
Na drie dagen was de wond er nog. Oma was weg. Vanzelf stond haar lichaam
op en begon te bewegen. De wond zoog zuurstof naar zich toe. De wond neuriede. De
wond was van haar, maar de wond was ook zichzelf. Ze ging douchen. Het gezwollen
lichaam genoot van het koude water. Het hart klopte. Er kwam een appje binnen.
Iemand schreef dat er mogelijk goed nieuws was. Mogelijk. <br />
De wond was nog lang niet genezen. Maar oma had zich in de wond verschanst
en samen zouden ze zorgen dat de wereld de moed niet liet zakken. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-7XaLWbhPdutUJw8qnz8N7jG_xTC6kPEGIKQrLCQ61MlN-zNziq98cH_M76OuS9QpplJYkNuSevwinqb1s3lXRifM0iJ_j7JV7OWR11qi0Snkh4GwnH5NFJqnHW_KrGcWqfxWHQ/s1600/19april_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-7XaLWbhPdutUJw8qnz8N7jG_xTC6kPEGIKQrLCQ61MlN-zNziq98cH_M76OuS9QpplJYkNuSevwinqb1s3lXRifM0iJ_j7JV7OWR11qi0Snkh4GwnH5NFJqnHW_KrGcWqfxWHQ/s1600/19april_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1168" data-original-width="1600" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-7XaLWbhPdutUJw8qnz8N7jG_xTC6kPEGIKQrLCQ61MlN-zNziq98cH_M76OuS9QpplJYkNuSevwinqb1s3lXRifM0iJ_j7JV7OWR11qi0Snkh4GwnH5NFJqnHW_KrGcWqfxWHQ/s640/19april_1.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6oRRJbRvm4fbPvur9r9G2DLjfnAP9Id58z2z9xwsYZDTG9Ogoal6tXaN6CFsJvZWu6pmBcam709gy7zH-gA0TG4yjQCYWnYaV154iaX8X-ksh2g-wsgONwLhRxGM3BZyL0EcrXg/s1600/19april_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6oRRJbRvm4fbPvur9r9G2DLjfnAP9Id58z2z9xwsYZDTG9Ogoal6tXaN6CFsJvZWu6pmBcam709gy7zH-gA0TG4yjQCYWnYaV154iaX8X-ksh2g-wsgONwLhRxGM3BZyL0EcrXg/s1600/19april_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1136" data-original-width="1600" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6oRRJbRvm4fbPvur9r9G2DLjfnAP9Id58z2z9xwsYZDTG9Ogoal6tXaN6CFsJvZWu6pmBcam709gy7zH-gA0TG4yjQCYWnYaV154iaX8X-ksh2g-wsgONwLhRxGM3BZyL0EcrXg/s640/19april_2.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
</div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-53068676010195386862020-04-17T19:55:00.000+01:002020-04-17T20:43:43.899+01:00Ijsvogel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Na vijf weken in huis leven wordt het leven weer op een enigsins herkenbare manier beheerst door werkzaamheden, al heb ik nog niet helemaal
vrede met de aangepaste vormen waarin dat gebeurt.<br />
<br />
Het is onder meer deadline tijd voor KONT04 magazine. De vierde
aflevering van het avontuur waaraan ik bij beginsel vijf jaar van mijn leven wilde
wijden. Ik werd veertig. Ik had zoveel geleerd van mijn collega’s in Oekraïne.
Ik wilde een grotere beweging maken, meer verantwoordelijkheid nemen, ik was
daar klaar voor. Dat die beweging echt een artistieke beweging is geworden, met
zoveel lef en openheid, waaraan zovelen deelnemen en bijdragen… het is bevestiging in een mate waarop ik niet durfde te hopen.
<br />
Soit. Deadline tijd voor het magazine wil dus zeggen dat de
deelnemende teams aan het komende nummer hun werk moeten afronden, dat ik met
veel focus de laatste feedback moet geven op tekst en beeld en op hoe die samengaan,
dat ik hier en daar nog laatkomers aan hun mouw moet trekken. Dat ik bij interne
strubbelingen binnen de teams moet bemiddelen. Dat ik moet vertalen, verzamelen
en financieel overzicht houden. Maar ook: dat er een verrassing komt!<br />
<br />
Die verrassing is een stille traditie geworden, waarop ik me inmiddels
ver van tevoren verkneukel. Het is het jaarlijkse cadeautje van KONT dat mij de
ruimte geeft om uit mijn rol van hoofdredacteur te stappen, en mee te werken
met de anderen, op gelijke voet, met dezelfde verwondering. KONT01
was in feite als geheel een verrassing. Dat bijna iedereen die ik uitnodigde meteen
‘ja’ zei, gaf KONT überhaupt bestaansrecht. In KONT02 zat een meer subtiele maar
wel existentiële verrassing. Ik publiceerde er mijn ‘laatste brief’ in, door
toeval van buitenaf. Zelf had ik nooit bedacht zo’n brief te gaan schrijven. In
KONT03 nam ik midden in het creatieproces de plaats in van een deelnemer die
een burn-out kreeg, waardoor ik ineens het privilege genoot om met een kunstenaar-sjamaan
een 24 uur durend ritueel uit te voeren.<br />
<br />
In KONT04 wordt de verrassing de ijsvogel. Jawel. Vergezeld door de dwergvleermuis. Ik ga daarmee serieus uit mijn comfort zone treden als
tekenaar. De voorbije jaren heb ik sowieso al niet erg veel getekend, contradictorisch
genoeg voornamelijk vanwege mijn overgave aan KONT. Maar de laatste weken heeft
de crisis mijn handen weer dichter bij het papier gebracht. Dus toen team ‘De
Dommel’ vroeg of we misschien illustraties konden regelen van een ijsvogel en
een dwergvleermuis voor bij hun stuk dacht ik: ‘dit is ‘m, de verrassing
van dit jaar!’<br /><br />
Ik train mezelf dus momenteel in het tekenen van beide dieren
tot ik er een versie van heb die ik in het blad plaatsen durf. Ik schrik een
beetje van het effect die deze schoolse oefening op me heeft. Ik maak opnieuw kennis met het strevende, faalangstige meisje in mij, maar gelukkig ook
met het meisje dat zich eindeloos verbaast over kleuren en vormen. Het is dat
KONT inmiddels een baken van wederkerigheid is, waarbinnen ik me compleet veilig kan voelen. We hebben al zo vaak elkaars ogen geopend, wonden verzacht,
getroost, gestimuleerd en moed uitgedeeld dat zelfs wanneer
mijn ijsvogel mislukt, hij toch perfect zal zijn. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6gqjA8Rp9OZhDTjx5Fw-Cpj9HG6SpqBaXeQwwW2c3IwCrBV66Y6fCn4uKSDFhF3UFbzqhllKPtGL6_-lWyqyvl9heRcYyhZDmBy1NnQaaGrRlTa25XJx4aUv8MVxaGaTD8E5eOA/s1600/17+april.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6gqjA8Rp9OZhDTjx5Fw-Cpj9HG6SpqBaXeQwwW2c3IwCrBV66Y6fCn4uKSDFhF3UFbzqhllKPtGL6_-lWyqyvl9heRcYyhZDmBy1NnQaaGrRlTa25XJx4aUv8MVxaGaTD8E5eOA/s640/17+april.jpg" width="480" /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-45646636986596746752020-04-14T18:21:00.000+01:002020-04-16T11:08:46.411+01:00Blauw papiertje<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Gisteren
had ik eindelijk de nodige zin verzameld om de hoge ramen van mijn atelier te wassen. Ter extra aanmoediging zette ik de vrolijke podcast ‘Geel’ aan. Ik genoot van het verwijderen van spinnenwebjes
en stoflaagjes, van vliegenstrontjes op het glas, van de olijke formuleringen op de radio. De ladder werd meter per
meter verplaatst. Ik verbaas me er altijd over hoe licht onze ladder is, terwijl hij uit wel drie delen bestaat. Op en af, een dikke vier meter hoog. Na het wegvegen van het
stof en de webjes, aan de slag met een sopje. De trap weer meter per meter
verplaatsen, met mijn spons en trekkertje op en af. Oh, wat een plezier de ramen zo helder te zien worden. Wat goed dat ik nog altijd iets kan verzinnen in
deze crisis om naast mijn hoofd ook mijn lijf over te breken. Wat ingenieus toch zo’n
ladder eigenlijk, en wat fijn dat ik er nog zo behendig op sta. Ja, podcasts, ik
begin het te snappen, daar heb je in deze tijd echt wat aan… Dat ging er zoal door
mijn hoofd, pure lichtheid, zelfs zelfgenoegzaamheid, dingen waar we momenteel massaal naar snakken. Ik had het voor elkaar!<br />
<br />
Tot halverwege het natte werk, bovenaan mijn ladder. Toen veranderde ineens de hele bedoeling. De ladder besloot zomaar uit het niets naar
achteren te glijden. In een paar fracties van seconden bedenk ik: dit is hoog, dit kan
niet zonder gevolgen blijven, als ik maar zo lang mogelijk blijf staan. Klets.<br />
<br />
Waar was ik gebleven? Oh ja, mijn hoofd doet het nog! Mijn romp lijkt ook oké.
Auw, wat doen mijn benen pijn. Oh, ik kan ze nog van tussen de treden trekken. Huilen,
ademen, niet opstaan, niet schreeuwen. M. zit binnen te skypen
met een collega met zijn oortjes in. Ik weet naar de deur van het atelier te
kruipen en ze open te gooien. Daar blijf ik zitten. Ademen, voelen. Kalm worden.<br />
<br />
Werkt
mijn lichaam nog? Wat wel, wat niet? Ik durf niet op te staan, mijn benen zijn anders dan anders. Kan ik ze vertrouwen? Ik ben blij dat ik kan denken, dat er contact is met mijn hersens. Ik moet rustig worden, rustig, stil, ademhalen, geven ze door. Mijn handen op mijn
knieën. De pijn in mijn benen. M. ziet me te midden zijn vergadering zitten. Hij denkt dat ik lach. Ik wenk
met mijn arm. Hij komt eraan gesneld. Helpt me op een stoel. Dat gaat redelijk, dat is mooi.<br />
Het atelier is een slagveld, stel ik van op de stoel vast. De ladder is verbogen, mijn bureau
vol potloden inclusief plant omver gekeild. Er is water gemorst. Er staan zwarte sporen op de witte muur. Het doet me niks. Ik leef nog. Mijn lichaam is operatief. Ik ben onder de indruk!<br />
<br />
Jammer van mijn ramen wel. Nu zijn ze nog steeds niet af.<br />
<br />
Mijn jeans moet uit. Ik wil mijn benen zien. De aanblik ontroert me, wat zijn ze toch trouw. Het bloed in de wonde stolt snel, een goed teken herinner ik
me van toen ik de ambulance eens belde toen een man op straat uit zijn gezicht stond
te druppelen. Mijn benen verkiezen het niet te bewegen. Ik wrijf op mijn
dijbeen dat hard lijkt te worden. IJs voelt heerlijk. Moet
ik de dokter bellen hiervoor, op paasmaandag? Als ik even wacht, nog wat rustiger word, komt het toch vanzelf goed?<br />
Het antwoordapparaat van de huisarts geeft me het
nummer van de spoeddienst. Ik wil liever niet bewegen. Tegelijk stel ik vast hoe mijn lichaam hard werkt om zichzelf te herstellen, wonderbaarlijk adequaat.<br />
Over de
telefoon zijn ze bij de huisartsenpost enorm sympathiek. Niet zo nerveus als ik om de een of andere reden had verwacht. Nee, niet levensbedreigend, allerminst. Oké, de
dokter belt u zo dadelijk terug. De dokter belt, stelt uitgebreid vragen, ik
stop eindelijk met oordelen en inschatten. De dokter raadt toch aan naar de
huisartsenpost toe te gaan. Hij regelt een afspraak.<br />
Daar aangekomen word ik naar een container geleid waarin blauwe marsmannetjes mijn temperatuur opnemen. 37,5. Ik krijg een blauw
papiertje. Door naar het volgende level.<br />
<br />
Dat bevindt zich 50 meter verderop, een vrij steile
helling naar beneden. Mijn benen doen pijn, maar ik weet op mijn gemak de
afdaling te maken. Het is druk. Aanschuiven bij de receptie. Daar
staat geen stoel. Mijn benen snakken naar pauze… Het is moeilijk afstand
houden van de andere patiënten. Maar we hebben allemaal een blauw papiertje.<br />
Wat stelt dat voor, zo'n blauw papiertje, vraag ik me af, na alle berichten die ik gelezen heb. Als
ze alleen je temperatuur nemen, wat weten ze daar in feite mee? Ik word aangemeld, mag eindelijk zitten. Ik krijg meteen paracetamol. Dat kan ik opdrinken met water uit een automaat. Vingers op een scherm. Dit
moesten we toch vermijden? Of ben ik nu zo gehersenspoeld?<br />
De afspraak loopt
uit. Ik geef er niks om, de pijn wordt met de minuut minder. Ik besef dat dit zo anders had kunnen aflopen.<br />
<span style="background-color: white; color: black; display: inline; float: none; font-family: "times new roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><br /></span>
Kamer
twee wordt het. Ik mag meteen liggen. "Ik heb uw verhaal al gelezen", zegt de dokter. "U zal wel geschrokken zijn". Ze legt haar hand even troostrijk op mijn onderbeen. "Verdoving", commandeert ze vervolgens haar assistent. "Wat gaat u doen", vraag ik toch enigszins gealarmeerd" "Hechten",
zegt ze. Oh, dan is het goed dat ik gekomen ben. "Twijfelde u daaraan dan?" Ze is bijna boos. Mensen wachten te lang om hulp in te roepen dezer
dagen. Ze had laatst iemand die een hartinfarct bleek te hebben gehad, maar dat
zag ze pas op een foto dagen later. Ze kon er niets meer mee doen.<br />
Ze gaat voortvarend en adequaat om met mijn been. Wat een professionaliteit, wat
een beheersing, en dat in de huidige, stresserende omstandigheden. "Ik gebruik een iets dikkere draad omdat de wond op uw
scheenbeen zit." Ze moet tegen de zestig zijn, schat ik. Ze heeft een blauwgroene glimmende blouse aan die haar goed staat. Na het hechten, test ze
nog mijn pijnlijke knie. Ik mag er de komende uren wat beurse plekken bij verwachten. Maar over een dag of vijf moet ik weer de oude zijn. Over
tien dagen mogen de draadjes eruit. Haar taak zit erop. Hoe iemand je in hooguit tien minuten zo luxueus kan verzorgen, ik besef het eens te meer. Dankbaar
wankel ik naar de uitgang.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK8sVpNmVjCmMZn62IZ8Jc7Dd3dLi1IpYIYyfN7H0FQpc2n3To33KsmjT6Yt_n-WV8HuxUDSK4Wbl0eeSRA-11Ez7JbZHihb-SeFeAOF0VZFscDBRUE4ihkYx-Lb48JkgqKjG9ZA/s1600/blauwpapiertje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1153" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK8sVpNmVjCmMZn62IZ8Jc7Dd3dLi1IpYIYyfN7H0FQpc2n3To33KsmjT6Yt_n-WV8HuxUDSK4Wbl0eeSRA-11Ez7JbZHihb-SeFeAOF0VZFscDBRUE4ihkYx-Lb48JkgqKjG9ZA/s640/blauwpapiertje.jpg" width="460" /></a></div>
<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-35108250745439718872020-04-09T17:16:00.002+01:002020-04-10T10:00:36.867+01:00Trampolines<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
As we speak zit ik buiten met mijn laptop. Het is zalig weer, zacht windje, zonnig. Ik hoor alweer de kids bij de buren op hun trampoline
jumpen. Benieuwd wat van dat ding na de crisis overblijft. Alleszins, nu hebben we er
met zijn allen veel plezier van. De kids omdat ze er hun energie op kwijt
kunnen, mama en papa omdat ze de kids kunnen laten zijn en ik als buurvrouw
vanwege het onvermoeibare gelach en gestoei en het feit dat die kids mij herinneren
aan het concept ‘uitleven’.<br />
<br />
Nog niet zo lang voor corona sprak P. (bevriend architect)
heel bevlogen over meer solidaire huizenprojecten die hij momenteel ontwerpt. Hij bedoelde daarmee projecten waarbij de
buitenruimte wordt gedeeld door een hele rij woningen. Hij was ervan overtuigd
dat die manier van bouwen vanaf nu de norm zou zijn. Hij gebruikte de trampoline
om mij als publiek ervan te overtuigen dat aan deze woonvorm niets dan voordelen zaten: er zou slechts één trampoline hoeven worden aangeschaft voor alle
kids van die huizen in plaats van dat iedereen zijn eigen trampoline had staan.<br />
<br />
Met het trampoline-voorbeeld oogstte hij vermoedelijk eerder succes bij zijn doelgroep, de gemiddeld bedeelde huizenkoper, of de mensen waarvan ik
steeds weer vergeet dat ze er zijn: de ontwikkelaars. Hoe mooi zou het zijn als
we minder trampolines uit China moesten laten overkomen! Dankzij zijn enthousiasme
voor het feit dat hij de overdaad aan trampolines zo eenvoudig had opgelost, vergat
zelfs ik al mijn kritische bedenkingen bij de rest van zijn project.<br />
Aan
zo’n enkele trampoline voor pakweg twintig huizen, daar zouden we deze weken niet
zoveel hebben. Het virus is genadeloos, het nestelt zich overal en nergens. Dus nu keren we noodgedwongen toch weer allemaal een beetje terug naar ons eigen terrein. Zo'n solidaire woonvorm betekent dezer dagen haast het omgekeerde, althans vanuit trampolineperspectief.<br />
<br />
Ik wil sinds vorige zomer een hangmat aanschaffen, ik beschik nu eenmaal over eigen buitenruimte die ik niet hoef te delen met kids. Maar vorige zomer had ik blijkbaar genoeg omhanden om er geen halszaak van te
maken.<br />
De laatste dagen ben ik terug bij die hangmat aanbeland. Ze wordt ineens haast een obsessie. Ik droom van eentje met mooie warme kleuren... Vanochtend heb ik op internet een beetje mijmerend zitten window-shoppen.
Wil ik in onze bescheiden tuin mega-palen in de grond slaan, of koop ik simpelweg zo’n artificiële standaard die
misschien wel erg monumentaal zal aandoen hier? En kan ik me zo'n investering wel permitteren in de huidige situatie? Toen schoot google wakker en kwam met het ideale compromis: een hangmat-standaard om zelf te timmeren. M. en ik kunnen zo’n projectje wel gebruiken bij wijze van 'uitleven' dezer dagen. Ik zal hem de schets die ik vond straks bij het avondmaal - waar ik extra mijn best op zal doen - voorleggen. Inclusief mijn kritische bedenking dat
bij de tekening van die standaard niet vermeld staat voor welke maat hangmat hij is ontworpen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZMnVl4Z0RTCUqNt1RZqGrpb5GglYTSjjyQ90MKyArqoXlsAlnmrfMzFds2Mw5HGwKl-R04zwRgf4H4M6RNDy2ZVgVYd9wtu8QPtj6RRbhIohfX0-piRxo2ZIdsKQghR7XNylAAw/s1600/9april.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZMnVl4Z0RTCUqNt1RZqGrpb5GglYTSjjyQ90MKyArqoXlsAlnmrfMzFds2Mw5HGwKl-R04zwRgf4H4M6RNDy2ZVgVYd9wtu8QPtj6RRbhIohfX0-piRxo2ZIdsKQghR7XNylAAw/s640/9april.jpg" width="480" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-84757313863549131422020-04-08T16:21:00.000+01:002020-04-08T20:39:23.865+01:00Terug naar het normale leven<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
Midden in deze ontwrichtende crisis vang ik twee manieren op waarmee we hoop verwoorden. De ene manier is om de wens uit te spreken dat alles straks
weer zal zijn zoals het was. Ik las vandaag zelfs in een krantenkop iets met ‘terug
naar het normale leven’. Ik weet niet zo goed wat dat ‘normale leven’ inhoudt,
maar ik weet ongeveer wel wat de redacteur ermee heeft bedoeld. Als we dan
terug kunnen naar dat normale leven, geven we een normaal megafeest waarmee we de lockdowns wegdrinken. We gaan extreem intens knuffelen met alles en iedereen en
urenlang in elkanders ogen verdwalen. Oh, wat zullen we na de lockdown nooit
meer stoppen dat te doen, zeggen we dan. Knuffelen, precies weer zoals we toen ook al deden in het
normale leven. Heerlijk!<br />
<br />
De andere manier waarmee we hoop verwoorden, is door de
verwachting uit te spreken dat we collectief iets zullen geleerd hebben van deze
crisis. En dat gaat dan over (consu)minderen, tevreden zijn, meer verbinding
met de natuur voelen, en met elkaar en zo. Deze hoop wordt vaak gekoppeld aan
de term solidariteit. Dit vind ik een beetje de droom van de verwende kinderen.
Zij die de luxe hebben gehad om jarenlang niet solidair te hoeven zijn geweest.
Zij die het zich kunnen permitteren zo hoogmoedig te zijn om te denken dat de
mens – hijzelf incluis - nu vast wel tot wasdom zal komen. Zij die burnouts kregen
van al het werk, van al het streven naar de beste te zijn, zij die gestudeerd hebben
of op een andere manier altijd al privileges hebben gehad, zonder dat dat ooit
goed bij ze is doorgedrongen. Zij waartoe ikzelf overduidelijk ook behoor.<br />
<br />
Ik betwijfel of zij die de hoop op een collectieve solidariteit uitspreken grondig durven na te denken over
hoe ze persoonlijk aan die solidariteit gaan bijdragen. Er schuilt iets onhebbelijk megalomaans in al dat hopen. Ik merk dat
ik het in deze fase van het virusgedoe moeilijk vind om dat naïeve stukje mens, het stukje dat graag hoopt, waarvan ik in het normale leven juist ontzettend veel hield, te steunen. Ik kan het misschien eventjes gewoon niet aan, het rijmt slecht met de benarde verhalen van dichtbij, en met de vooruitzichten.<br />
<br />
Ik hoop op dit moment dus nog maar even niet op iets groots
na de lockdown. Ik hoop op iets kleins. Op intieme
feestjes, op meer simpele dankbaarheid en op vaker egoloos ten dienste staan, zoals de mensen in de zorg dat al jaren doen. Ik hoop dat ik zelf verder ga inzien hoe enorm
ambitieus het is om juist klein en dichtbij te denken, om je te tonen aan de
mensen om je heen, die je ook morgen terugziet, en mogelijk de dag erna. Ik
hoop dat ik eindelijk voorgoed ga begrijpen hoe eervol het is als ik leer om
met mijn omgeving non-stop verdraagzaam en respectvol om te gaan,
en als ik alle tegels uit mijn tuin trek zodat de natuur zich openen kan, als ik
geef wat ik te geven heb zonder angst te voelen, als ik eindeloos geniet van een duif in de dakgoot, als ik mijn spullen blijf herstellen
tot het leven eruit is. Als ik besef dat ik eindig ben maar niet onbenullig.<br />
<br />
De meest hoopvolle uitspraak tot nog toe kwam trouwens van mijn immer troostrijke collega J.: "Als we dan toch arm moeten worden, dan zullen we het op zijn minst niet alleen moeten doen."<br />
<br />
<b></b><i></i><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1249" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ6pp5WCq3jg9y73sD-mMJww5RwofCbjdYKR_zOHDTB8-tR6ttZhu3gxlvuFyr1Rp4yooFF4UGzBUVUSFi7C68sRleuXSm6k1h-yfZzJZyGSqFz9NBh_pI7K-6SJdUj22mujg-UQ/s640/8apr.jpg" width="498" /></div>
<br />
<u></u><br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-60521361431096487102020-04-07T14:52:00.000+01:002020-04-07T14:53:52.619+01:00Afscheid van M. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Lieve M.<br />
<br />
Via de penningmeester van mijn stichting vernam ik dat je plots
bent overleden. Het virus… Ik moet even heel serieus slikken. Hier bestaan
alleen onhandige woorden voor…<br />
<br />
Jij was zo iemand die – typisch Eindhoven – informeel mijn
leven binnen kwam wandelen en het een beetje warmer maakte toen ik hier nog
niet zo heel lang woonde. Mijn hersens voeren me na dit bericht meteen richting
de tijd in het ateliercomplex waar we elkaar als generatiegenoten leerden kennen.
Ik kwam graag bij jou over de vloer. Je was ontvankelijk, zorgzaam en had heldere
ideeën. Je was een krachtige vrouw met een innemende lach. Ik belde zonet A.
die toen ook in de ateliers daar zat, om het verdrietige nieuws met haar te
delen. Bij haar welde het woord ‘oervrouw’ op. Terecht, vind ik. Zulke aardse waardigheid
had jij. <br />
Jij hebt mij in die jaren op een subtiele manier geïnspireerd. Gewoon door hoe
je was. Maar ook door wat je deed. Je was letterlijk bezig met de ruimte in de
stad. Dat gaf mij lucht. Ik ben van nature geneigd meer van een afstandje te kijken
naar de wereld. Jij dook er gewoon in. Dat bewonderde ik en het moedigde mij
aan zelf ook wat minder terughoudend te zijn. Je kroost kwam af en toe in het
complex over de vloer, voor mij als kinderloze kunstenaar ook iets gedenkwaardig!
Ook dat verlichtte mijn geest! Je studio was knus, jij was een designer, ik een
kunstenaar. Bij jou was het klantvriendelijk ingericht, kleurrijk ook. Bij mij
was het een chaos van papier en potloden. Jij opende ogen op een zachte manier,
gewoon door hoe je was en welkom heette. <br />
Ik denk dat jij de afstand tot de designers kleiner hebt gemaakt voor mij. Want
ja, dat was nog even een dingetje destijds, toen we allemaal nog niet zo lang onze
praktijk hadden en van bovenaf samen in een complex werden genodigd bij wijze
van experiment: kunstenaars én designers. Mede dankzij jou ontdekte ik hoe
verrijkend het is om met elkaar in gesprek te gaan. Je stond van bij het begin
op mijn verlanglijstje voor KONT magazine. Ik heb enorme spijt dat we niet meer
aan die samenwerking kunnen toekomen. <br />
Lieve M., dank voor de subtiele, zoete wind die je door Eindhoven liet waaien.
Ik koester het stukje dat je in mij achterliet.<br />
G.<br />
<br />
PS: Ik voeg hierbij een tekening die geïnspireerd is op mijn beeld van jou in je atelier, en op je liefde voor de wonderlijke geest van het kind.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJF_ZUgZMh2vZ_ojrOxIXSmlvcTn7vjIgIvGVI3OOzFW548zI3RL6ptpJXasVFz_zuiKvk9alNrxVqQPISzYsZuZU5TlhaaROkok2ouvIg-D886dZ1h5dmK2kJWZEdSTJlxtxpQ/s1600/7apr.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1313" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJF_ZUgZMh2vZ_ojrOxIXSmlvcTn7vjIgIvGVI3OOzFW548zI3RL6ptpJXasVFz_zuiKvk9alNrxVqQPISzYsZuZU5TlhaaROkok2ouvIg-D886dZ1h5dmK2kJWZEdSTJlxtxpQ/s640/7apr.jpg" width="524" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-80854250644635488952020-04-05T19:15:00.000+01:002020-04-05T19:15:01.145+01:00Softporn<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Vanochtend werd ik wakker terwijl ik droomde dat ik naar het
zwembad was gegaan. Ik had mijn kleerkast bij me, op zich niets bijzonders want de twee anderen in mijn gezelschap rolden eveneens een rij kleren op een hanger met zich
meer. Ze rolden die kleren voort met dezelfde naturel waarmee we tegenwoordig
onze telefoons meedragen: haast vergroeid, tersluiks en voortdurend
steels in de gaten houdend.<br />
Mijn kleren zaten in een lange zwarte sporttas met wieltjes
eronder. Maar ook als je mijn tas opende, híngen mijn kleren. Ze hingen niet
strak netjes zoals ik me dat herinner uit de winkels. Ze hingen erbij zoals in
mijn eigen kast, zonder logica, en met her en der een ander kledingstuk dat
ernaast of eronder is beland. Alle kleren in die tas waren effen, geen
motiefjes, geen franjes en vooral zwart, wit, beige en rood.<br />
<br />
Ik zwem graag. Ik mis het zwemmen. In mijn droom kleedde ik
me om. Van de twee die bij me waren, was er eentje die wist hoe graag ik wel niet
zwem. Zij legde dat uit aan de ander. We hadden hiernaar uitgekeken. Ik alvast
zeker wel. Eindelijk weer heerlijk baantjes trekken! Maar toen we bij het bad
kwamen, vertelde de badmeester dat we niet in het water mochten. Er was nog
een oefening bezig. We plaatsten onze kledingrekken naast het bad en installeerden ons op het bankje. Ik wacht niet graag. Ik bedacht me dat ik een nieuwe zwembril nodig had.
Ik liep naar het winkeltje van het zwembad. Daar hadden ze maar één soort
zwembril die enigszins serieus te nemen viel. Er hingen rijen vol van. Ze hadden
zwarte bandjes met vlammetjes erop, heel cool. Ik nam een paar en rekende af. Terug naar
het zwembad vol goede zin. Helaas, het was nog steeds niet vrijgegeven. Terug naar
het bankje. Mijn brilletje dan maar testen.<br />Komt er uit het niets een
mannelijke zwemmer bij me staan, net als ik van middelbare leeftijd, in zwarte zwembroek. Hij informeert naar mijn nieuwe zwembril. Of ik er tevreden mee
ben. Hij overweegt er ook één aan te schaffen. Ik vertel hem dat het sowieso niet
erger kan zijn dan mijn roze knellende Speedy die ik al jaren gebruik. Kenners
onder elkaar, want hij lacht me niet uit. Ik word wakker.<br />
<br />
Vandaag is Zus jarig. Ik kon niet naar haar toe. Wachten op
het bankje.<br />
Tijdens het tekenen, kwam er een bank uit mijn vingers. En twee
mensen die daar intiem iets op doen met elkaar. “Softporn”, reageert K. wanneer
ik haar de tekening app. <br />Misschien wel ja.<br />Maar de bloemen zijn voor Zus.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDZg8Zn2buIYZRdu_j25jvxFsSlJZAHx2pKE5lwDowJbg8oN-rUMauTg3r_qwNCmUE83oz2X3I7w0qKs_vw2b7g3ha6ETAPeajX2FWgddC8RXpsr6iWeugT7u9YbPQlt1YOiwBJA/s1600/5april.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDZg8Zn2buIYZRdu_j25jvxFsSlJZAHx2pKE5lwDowJbg8oN-rUMauTg3r_qwNCmUE83oz2X3I7w0qKs_vw2b7g3ha6ETAPeajX2FWgddC8RXpsr6iWeugT7u9YbPQlt1YOiwBJA/s640/5april.jpg" width="480" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-82742112508123502812020-04-03T16:48:00.001+01:002020-04-03T16:48:55.923+01:00Absurde Zoom<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Dit zijn gouden tijden voor linguïsten.<br />
Ik zou vandaag
voor het eerst Zoomen.<br />
Ik heb vandaag voor het eerst gezoomd.<br />
Ik zoomde vandaag
voor het eerst.<br />
Voordat ik de zoomkamer binnen mocht, werd mij opgedragen
in de wachtruimte te blijven koekeloeren. Terwijl ik minutenlang naar dat grijze
hypnotiserende symbool op mijn scherm staarde, begon ik me af te vragen hoe zo’n
draaiend ding nou eigenlijk heet.<br />
<br />
De meeting stond gepland voor 15u30. Om 15u34
was de hypnose van de ‘throbber’ uitgewerkt en kwam ik tot de vaststelling dat mijn
internet eruit lag.<br />
<br />
Ik pakte mijn laptop van mijn bureau en rende ermee richting modem. IJlings herstarten. Zes minuten te laat viel ik de groepssessie binnen, vanuit de stoel van M. zijn opa, terwijl ik
juist meende zo braaf in de wachtkamer van de hogeschool te hebben vertoefd. De anderen – schermpje
voor schermpje collega’s die ik nooit vleselijk heb ontmoet, zaten al midden in
een abstract gesprek verwikkeld dat uiteindelijk over privacy bleek te gaan. Ik wilde hen in de rapte even groeten maar kennelijk stond ik op ‘mute’. Ze hoorden me niet. De
coördinator had te laatkomers bij voorbaat het zwijgen opgelegd. Ik was vergeten
hoe het ook weer werkt in het onderwijs. Toen ze zelf was uitgepraat, unmute ze
me.<br />
<br />
Vandaag diende om te test-zoomen voor morgen, een feedback sessie met
studenten. Helaas bleek er een obstakel op de weg. Het zogenaamde ‘Zoom-bombing’.
Dus nu is niet langer zeker of morgen kan plaatsvinden. We moeten voorkomen dat
we digitaal tot ontploffen worden gebracht! Zo’n absurde zoom heb ik nog nooit
gezoomd.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyQ0MTJmfpfeuB5gP49f97rbx7v4Vpp-is0zr_bOYonzbkqPpR7R5Ass7lo4beOabqu4XkFQjAp8Rb-xp9NrT7YypIopJTj8gV_tYPLVMod5zVtD6NwIYukxLBNksy0NkHJT8D6g/s1600/3april.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyQ0MTJmfpfeuB5gP49f97rbx7v4Vpp-is0zr_bOYonzbkqPpR7R5Ass7lo4beOabqu4XkFQjAp8Rb-xp9NrT7YypIopJTj8gV_tYPLVMod5zVtD6NwIYukxLBNksy0NkHJT8D6g/s640/3april.jpg" width="480" /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-26266416368765728402020-04-01T17:41:00.000+01:002020-04-02T15:49:55.282+01:00Bij jullie en bij ons<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Het zoontje van de buren hoefde vandaag maar “oei oei oei”
te grappen en mijn hart smolt al. Het is nieuw hoe ik de laatste dagen bewust ben
van mijn buitenlander-schap. Mijn Belgische identiteitskaart, tot nog toe veeleer
een puur folkloristisch object, getuigt ineens van een keuze. Een keuze die ik
al zestien jaar maak: ik blijf Belg, ook al woon ik in Nederland. Of: ik hoef
geen Nederlander te worden, ik ben immers Europeaan. Voor het eerst in mijn
leven ervaar ik ‘grenzen’ als iets dat kan lijken op die akelige dingen uit de
geschiedenisles.<br />
<br />
Grenzen waren in mijn leven tot nog toe vooral uitnodigingen.
Uitdagingen desnoods. Grenzen blijken vandaag een feit, ook voor mij als luxe
westerling. Er wordt onuitputtelijk gedebatteerd over welk land nu gelijk zou hebben en
waarom. Er wordt kwaad gesproken en bedenkelijk gekeken aan deze en gene zijde van de grens: een irrelevante ego-strijd waarmee met veel moeite gedoofde vuurtjes
ongetwijfeld opnieuw zullen worden aangewakkerd.<br />
<br />
Deze ochtend had ik telefonisch een afspraak met een dame
van een hogeschool. Ze begon vrijwel meteen over ‘bij jullie’ en ‘bij ons’. Ik
was vergeten hoe vervelend het is om door zakelijke contacten als
vertegenwoordiger van een heel volk te worden aangesproken. Je moet beleefd blijven,
dus je laat het begaan. Maar intussen voel je stilletjes hoe je 'die andere' bent. Ik ben
groot voorstander van het dringend afleren van dergelijk
veralgemenen, zeker als het om grote continenten en dus enorme verschillen als
Afrika of Azië gaat, en zeker als de mensen tegenover je al meer dan tien jaar
niet meer in hun land van herkomst wonen. Jullie en ons bestaan voor ‘ons’ niet
meer.<br />
<br />
Die dame wist dat ik van ‘bij jullie’ de grens niet meer
over kon om les te komen geven, het was maar goed dat we een digitaal alternatief
hadden. Ik geloof dat ze het zelfs een beetje cool vond om iemand te spreken
die aan de andere kant ‘vast’ zat. Ik liet haar even in de waan maar moest dan
toch uitleggen dat ik zelf ook in Nederland woon. We praatten rustig verder, zakelijk,
zoals we dat hier doen. Geen excuses. Waarschijnlijk was de dame nog steeds voldaan
over het feit dat ze een internationale gastdocent in haar lijst kon opnemen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgunYZrfRwqKeI3aKyO7KrBJmYNSyt02w9M_QL69W912uwktB05aGxERPnCStCM28V9ztgRWA5h6jZ-2qFQ4GhmVVxR4s8szt34nxCEoAsD782CVi-o-H_iYyatl37STJa3jwPg-g/s1600/01aprilk1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgunYZrfRwqKeI3aKyO7KrBJmYNSyt02w9M_QL69W912uwktB05aGxERPnCStCM28V9ztgRWA5h6jZ-2qFQ4GhmVVxR4s8szt34nxCEoAsD782CVi-o-H_iYyatl37STJa3jwPg-g/s640/01aprilk1.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-82143059587003787592020-03-31T19:23:00.003+01:002020-04-01T09:57:36.478+01:00Vrienden maken <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik heb een corona-vriend gemaakt. Tenminste, daar lijkt het
op. Ik heb hem gisteren gemaakt en vandaag ga ik testen of het echt iets kan
worden. Hoe een mens in coronatijden vrienden maakt, ik had geen idee. Maar ik ben een natuurtalent gebleken.<br />
<br />
Met mijn ziel onder mijn oksel gepropt ging
ik gisteravond rond negen uur de deur uit, een frisse neus halen. Er viel op straat minder dan niets te beleven. Alle huizen hadden hun vitrages dicht. Niemand
schreeuwde geïrriteerd naar zijn huisgenoten. De kinderen lagen
al op bed, denk ik. Ik werd er gek van, zo stil als het was. Ik had behoefte
aan een prikkel die me uit mijn gedachten trok, naar buiten, uit mezelf. Ik
bleef wandelen. Nul komma nul.<span style="background-color: white; color: black; display: inline; float: none; font-family: "times new roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"> </span>Het was al donker. Maar het was niet laat.
Ik wandel regelmatig 's avonds rondjes, maar van de ene dag op de andere herkende ik mijn omgeving niet meer. Er was zelfs geen tiener die keihard liep te klagen door de
telefoon.<br />
Ineens miste ik iedereen. Iedereen, ik miste jullie. Ik kreeg de
neiging om te luchtboksen, te stampvoeten, te schreeuwen en te koprollen. Ik voelde net vocht in mijn ooghoek opwellen, vanwege al die eindeloze rijen zwijgzame
huizen, toen er een vleugje hoop kwam aan gewaaid. Uit een appartementsblok een vijftigtal meter van me vandaan weerklonk zacht het oh zo zoete ‘Con Te Partiro’.
Ik wist niet meer dat ik dat zo’n mooi nummer vond. Ik dacht dat ik dat nummer voor
altijd spuugzat was.<br />
Een stem ergens op de derde verdieping zong harmonisch met
Andrea mee en doorbrak daarmee de ijzige setting waarin ik me verstrikt waande. Zonder na te denken, ging ik met mijn rug naar het
appartementsblok staan en luisterde naar dat troostende brokje bewijs van de mensheid. Ik liet de klanken op mijn schouders neerzakken. Alsmaar schaamtelozer begon ik mee te zingen. Er was toch niemand die er was.<br />
Natuurlijk
kwam er precies toen ik een zeker volume had bereikt iemand voorbij. Die iemand was al wandelend met een stok aan het
jongleren en keek mijn richting uit. In mijn keel zat Con Te Partiro weer
gereed maar ik verdraaide dat gauw tot: “Moest je er ook even uit?” Hij keek me
aan alsof ik iets uiterst ongepasts deed. Alsof hij dacht dat we zo zouden
worden opgepakt, omdat ik hem aansprak. “Vind je het ook niet zo onmogelijk stil?”
Hij vond het “wel lekker”. Geen vliegtuigen. Ja, oké, daar had hij een punt. Maar dat de mensen massaal zo stil waren, dat je ze zelfs niet
hoorde terwijl je vlak langs hun huizen liep...<br />
<br />
T. blijkt slechts een straathoek van me vandaan te wonen. Hij gaf uiteindelijk toe dat hij zijn Goa-feesten wel miste.
En dat hij drie keer per dag gaat wandelen met zijn vuurstok om naast zijn benen
ook zijn romp een beetje te bewegen. Zijn vuur was gisteren niet aan, want er was te veel wind. Blijkbaar had ik T.'s vertrouwen als vanzelf gewonnen, want hij vertelde daarna ook dat hij kunstenaar was en dat hij thuis zijn collages eindelijk eens op zijn gemak aan het archiveren is. Zo
dicht bij huis woont iemand die momenteel dagelijks haast dezelfde handelingen uitvoert
dan ik zonder dat wij een flauw benul hebben van elkaar. Hadden. Want als het goed is,
zie ik T. vanavond om negen uur weer. Dan neem ik mijn hoepel mee en hij zijn vuurstok
– mét vuur als het niet te veel waait - en dan gaan we op vele meters afstand
van elkaar maar toch samen, een bescheiden circus opvoeren op het basketbalveldje
aan de andere kant van de grote weg.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP00A7EaYVj4xWxQqPzjVl9SHMXuDY6AeJvZJeKVxzqTT9FCVGpLNHHaNqFdkVx3GkA1qOARxK0nCME6PY07S5cAvkwrUMGxaLdWhWq_Or9JVHUG1-5AwdP0f5gK5_8inZhFAXpw/s1600/31mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1448" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP00A7EaYVj4xWxQqPzjVl9SHMXuDY6AeJvZJeKVxzqTT9FCVGpLNHHaNqFdkVx3GkA1qOARxK0nCME6PY07S5cAvkwrUMGxaLdWhWq_Or9JVHUG1-5AwdP0f5gK5_8inZhFAXpw/s640/31mrt.jpg" width="578" /></a></div>
<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-90655268651340896562020-03-30T18:08:00.000+01:002020-03-30T18:10:27.129+01:00Ontzuren<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Juk. Mijn denkspieren zijn verzuurd. Naast allerlei virus gerelateerde
complottheorieën vreten er vandaag ook nog subsidie-deadlines aan. Daar word ik dus ongezellig
van. Ik heb alleen L. een paar minuutjes gebeld, tussen het uitbraken van een bureaucratisch verantwoord activiteiten-
en beleidsplan door. Hij was zo snugger geweest om een roeiapparaat aan te schaffen, vertelde hij.
Kwartiertje per dag te gebruiken. “Kom het gerust een keer uitproberen.”
Typisch L. om het grappig te vinden mij zoiets aan te bieden als het
vanzelfsprekend niet kan. En toch, een roeiapparaat is een begrip waarover ik
nog zelden mijn licht heb laten schijnen. Het kan maar helpen. Ik ga het uitproberen, terwijl ik mijn
ogen van dit scherm pluk en naar de hemel richt. Wie weet!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji9mt7nTL9gLeoBbXlLPk3jeoUKxuhJiNpPCc9JNUF5zaX8Q9zoTvY8ZdCIcXqQPz32MWDLk0zPOSuR2wmA8gN6rP2W84IWrmKgBzKxmDor2fpjCWm-QuNfUHEMieiIuLq6XbPQg/s1600/30mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji9mt7nTL9gLeoBbXlLPk3jeoUKxuhJiNpPCc9JNUF5zaX8Q9zoTvY8ZdCIcXqQPz32MWDLk0zPOSuR2wmA8gN6rP2W84IWrmKgBzKxmDor2fpjCWm-QuNfUHEMieiIuLq6XbPQg/s640/30mrt.jpg" width="480" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-33471822822265197122020-03-29T16:48:00.004+01:002020-03-29T16:56:53.990+01:00Het plan<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>(Zomaar een verhaaltje, out of the blue.)</i><br />
<br />
We begonnen te rennen. We wisten nog niet waarheen. “Naar de
Zwarte Doos!” riep H. Dat was nog zeker twee kilometer. Was ik haar maar voor geweest, had ikzelf maar een
bestemming geroepen, dan had ik me meer verantwoordelijk gevoeld om het rennen vol te
houden, om de leider te zijn. H. had langere benen dan ik. Maar ik was
degene die de plannen verzon. Zonder mij was ze nergens. “Laten we eerst naar
de nachtwinkel gaan.” H. stopte. “Wat wil je daar doen?” Begreep ze dat echt niet? “Ik heb maandverband nodig", loog ik vastberaden. Ze was er stil van; het gewenste effect. Nu kon ik verder improviserend een spanningsboog opbouwen. “We gaan
er ook lucifers kopen”, vertelde ik wijs. “Jij hebt geld bij?” H. had altijd geld bij. Ze
had van die ouders die het niet over hun hart verkregen hun dochter zonder geld de deur uit te laten gaan. Je wist maar nooit wat er kon gebeuren. H. werd nieuwsgierig, en stiekem ook
een beetje bang, vrolijk zenuwachtig. Ik had haar waar ik haar hebben wilde. “Wat
gaan we met die lucifers doen?” Ze giechelde erbij.<br />
Een paar avonden eerder had ik drie mensen langs het water een prachtig vuurtje zien stoken.
Het was nog maar net verboden om elkaar op straat in groepen te ontmoeten en de meeste mensen hielden zich nog erg braaf aan die regels, tot mijn grote
ergernis. Ze sloten zich netjes op in hun huizen. Zo zaten we collectief gevangen, zonder dat we dat woord gebruikten. We leken tevens collectief bang voor straf. We staken amper een vinger uit. Je begrijpt dat dat vuurtje mij enorm had opgelucht. Het was een teken van hoop geweest: yes, er waren nog échte mensen, mensen die durfden na te denken, mensen die zich niet uit het veld lieten slaan! Er was nog van alles mogelijk, ook voor mij!<br />
Maar ik was niet goed in vuurtjes stoken, dat werd ik pas in de jaren die volgden. H. zou me moeten helpen.<br />
Na de
nachtwinkel renden we door richting De Karpendonkse Plas. Ik zou er een fortuin
voor geven om nog één keer in mijn leven zo lang zo snel te kunnen rennen. H. had dat
effect op mij. Wij tilden elkaar op tot ongekende hoogten. We vergaten alles
wat je in feite altijd maar beter zou vergeten, en waren gefocust op het plan.
Het plan dat ik voor die dag had verzonnen. Het plan dat ik die dag zelf al
doende verzon.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5bptTbeaAtW9LLfN4cFnk-qdSGf5vmdG6X27j36SUOqgRcUZGWQ8Xm2Gb8eByskZQmIeXa0AgMtMOHdG1fjwQTXygvrLejnGpuKVmNPPH0fe1EMLu7NxpDRs9JUKcNPk_GfQ5Q/s1600/29mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1365" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5bptTbeaAtW9LLfN4cFnk-qdSGf5vmdG6X27j36SUOqgRcUZGWQ8Xm2Gb8eByskZQmIeXa0AgMtMOHdG1fjwQTXygvrLejnGpuKVmNPPH0fe1EMLu7NxpDRs9JUKcNPk_GfQ5Q/s640/29mrt.jpg" width="545" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-16637707191861350652020-03-26T18:03:00.001+00:002020-03-26T18:06:24.279+00:00Bobonne is herrezen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Bobonne is herrezen. En ze is heel fier dat ik nu
juist voor dat woord kies. Bobonne wroet als jaren geleden weer eindeloos met
haar handen in de aarde. Haar vrome kleine lichaam demonstreert, alsof het daarmee nooit heeft opgehouden, een vanzelfsprekende choreografie met de enorme rode kolen die ze uit haar grond heeft weten doen opkomen, en met eindeloze rijen ajuinen, met peterselie en bieslook.<br />
<br />
Jaren voordat ik ter wereld kwam, had bobonne al een generatie van zes stuks gevoed. Ze had ervaring. Dat kon ik zien. Ze wist zich wel raad met het aardappelmes.
Ook met de diepvries in haar kelder was ze goede maatjes. Fysiek ook, ze dook
er bijna letterlijk in. Maar ze kwam altijd weer boven met de lekkerste schatten,
zoals worsten die in huis waren gedraaid, of luxueus verse biefstuk. Ik zou bobonne haast het patent toekennen voor het woord 'profiteren'. Ze wilde altijd dat ik dat deed. Ze kon dat zelf ook als de beste. Ik gebruik dat woord nu nooit meer. In Nederland kennen de mensen het alleen voor iets negatiefs.<br />
Wat
ben ik tegenover bobonne toch een armoedzaaier, met mijn paar vierkante metertjes tuin,
voornamelijk vol bloemen en struiken, en met een partner die vegetariër is.<br />
<br />
Maar ik krijg een tweede kans. <i>Bobonne is back</i>! Ze is terug opgestaan, zomaar in mij en ze is hier om mij van alles te leren. Terwijl ik boven
mijn potten sta te roeren, geduldiger en stilzwijgender dan ooit, voel ik haar
strenge blik over mijn schouder en zie ik hoe haar kromme vingertje aanwijst waar ik
op moet letten. Ik luister inmiddels nieuwsgierig naar haar. En zij is intussen eveneens zo ver
dat ze nieuwsgierig is geworden naar wat ik ervan bak. Nu maar hopen dat ze niet eerstdaags gaat vragen of ik ook eindelijk in God geloof, maar dat ze straks gezellig bij mij aan tafel schuift en we samen gaan profiteren van een maaltijd zonder vlees.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP5UJiIT90KAsUu_NUi0I2RKhwSwn9iNGFqgo8H-ZN6jJF9f8c8PFVm6q6ppyPDzJTAG8nBAQrclBOP2HTfZXJf8rFyig1u6OdhW3oRI8JVcCDZOomGAc6zNyClJNzvtlDIOFoiw/s1600/26mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1261" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP5UJiIT90KAsUu_NUi0I2RKhwSwn9iNGFqgo8H-ZN6jJF9f8c8PFVm6q6ppyPDzJTAG8nBAQrclBOP2HTfZXJf8rFyig1u6OdhW3oRI8JVcCDZOomGAc6zNyClJNzvtlDIOFoiw/s640/26mrt.jpg" width="504" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-13814680871177144152020-03-25T17:07:00.001+00:002020-03-25T17:16:36.504+00:00Is dit fictie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Na een telefoon met K. die geen fictie meer
leest, voel ik de aandrang om fictie te schrijven. </i><br />
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span>
“De scenarioschrijvers
van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ halen volgens mij heel veel inspiratie uit natuurdocumentaires”,
bedenkt de vriendin van B., wanneer ze samen knus naar het wedervaren der
natuur in Noord-Amerika zitten te kijken. Ze moet zelf lachen bij dat idee.<br />B. is met zijn aandacht bij de moeder van een stel jonge prairiehondjes die haar
kroost met een vreemd soort gefluit waarschuwt voor de sluipende vijand in
aantocht. De muziek zwelt aan. B. neemt een slok van zijn bier. Het
leven om de documentaire heen is een vacuüm geworden. Zijn vriendin is een
spook met watte in haar mond. Alles wat B. heeft, de hele B., vol en al, is nu
bij de jonge roodharige hondjes, waarvan er eentje uiteindelijk het lootje moet
leggen. Een rustige mannenstem legt uit dat minder dan de helft van de jonge
prairiehondjes volwassen wordt. B. kijkt zijn vriendin licht aangedaan aan.
Hoorde zij dat ook? Zijn vriendin heeft zich in de bank geïnstalleerd als was het
een nest. Ze gaat dadelijk een boek lezen, maar wacht nog tot ze een scene heeft
gezien die haar wat meer bevrediging biedt.<br />
<br />
Dat duurt tot de renkoekoek. Als een dwaas scheert die over het
brandende zand in de hoop een lekkere prooi te strikken. De prooien die voor hem als
opties in beeld worden gebracht, zijn stuk voor stuk kleinschalige monsters. Onder meer kan hij gaan voor een geschubd reptiel met abstracte stekels in beige, bruin en gelig
wit. De vogel sjeest van rechts naar links door het beeld. Hij verdwijnt achter
een struikachtig iets. Even later komt hij weer tevoorschijn van achter die struik,
rennend van links naar rechts. Na nog een paar meer van deze tragikomische
beelden, waarbij de renkoekoek zich als een seniele zot loopt af te peigeren terwijl
het reptiel zich allang rustig in het zand heeft onder gegraven, scoort het hilarische
beest slechts een schrale duizendpoot. Daar zal hij het mee moeten doen voor vandaag.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXZXE377rlMiBdChD79Zpaj4NdRdTiftP2OnTh73Ic5-gdbRsHsT0oIutjCrbsUJjqfDgwG1EfPaJ6PC1kWv5OteAlbhQWxvLexmRtWRPUXmZ2cqyUOe0XKj8a0Ce1s7IMQU0weg/s1600/25mrt_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1271" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXZXE377rlMiBdChD79Zpaj4NdRdTiftP2OnTh73Ic5-gdbRsHsT0oIutjCrbsUJjqfDgwG1EfPaJ6PC1kWv5OteAlbhQWxvLexmRtWRPUXmZ2cqyUOe0XKj8a0Ce1s7IMQU0weg/s640/25mrt_k.jpg" width="508" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-47086494505352406362020-03-24T17:38:00.001+00:002020-03-24T17:55:44.454+00:00Pleidooi voor drama<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Zestien jaar geleden vond ik het onbegrijpelijk dat Nederlanders
zo niet aflatend positief waren. Ik kon toen nog zeggen dat ik een Belg was,
uit het hartje van het land. Ik was toen nog diep doordrongen van de filosofie dat mensen elkaar pas écht ontmoeten als ze elkaars verdriet delen, hun wanhoop,
hun ongemak. Ik geloofde dat je pas écht van elkaar hield als dat alles een plaats kreeg binnen je relatie. In verdriet en wanhoop komen we écht bij elkaar, daarvan was
ik overtuigd! Maar nounou, zou mij toch eventjes de ogen worden geopend!<br />
<br />
Want in Nederland lagen de zaken heel anders. Dat leerde ik in de jaren na mijn verhuizing. Akelige dingen die
mijn klasgenoten overkwamen, ving ik enkel op als ik geluk had. Ik weet nog hoe
S., mijn beste vriendin aan de academie, me pas na weken toevertrouwde dat haar
vader doodziek was. Het heeft me jaren gekost die zwijgzaamheid te accepteren,
maar de laatste weken is het me kraakhelder geworden: Nederlanders troosten zichzelf niet met het delen van hun intieme verdriet maar met hun strakke collectieve routines. Dat doet de hele mensheid enigszins, geloof ik, maar hier doen ze
dat in extreme mate. Ik pas daardoor misschien wel in dit land. Tegelijk dringt ineens tot me door dat ik al mijn hele kunstenaarschap lang werk rond communicatie en intimiteit. Is het mijn gewriemel in die routines? Komt het daarvandaan dat ik onophoudelijk aan die routines rammel met allerlei vleugjes vervreemding? Is dit waarom ik zo graag wil dat kunstenaars diepere gesprekken met elkaar voeren?<br />
Want wat
ik dus ook al zestien jaar ontbeer, en zeker de laatste dagen, zijn af en toe tranen
van en met vrienden, een minder diplomatische lichaamstaal en eindeloze klaagzangen. Kortom: de
liefde voor drama. Drama is intens schoon. Drama is niet alleen negatief. Het is ook een beetje komisch. En dat beseffen de mensen ten zuiden van Nederland echt wel. Het is geen toeval dat de humor daar zo anders is. Drama bevrijdt.<br />
<br />
Ik val door corona terug op die gedachte waarmee ik
zestien jaar geleden in Nederland aanspoelde. Ik ben er niet goed in om onder de
huidige omstandigheden de routines te trachten handhaven. Ik heb eerst tijd nodig om te rouwen. Ik voel zulk groot verdriet
bij deze hele toestand! Het drong vanochtend weer tot me door toen ik <a href="https://www.groene.nl/artikel/op-weg-naar-een-perfecte-storm-in-europa">‘Op
weg naar een perfecte storm’ van Slavoj <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ž</span>i<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">ž</span>ek</a> las over deze ‘driedubbele
crisis’, zoals hij het noemt. De moed zakte me in de schoenen, ik smolt van
ellende, de wereld om mij heen verging, ik dacht dat ik doodging: dat.<br />
<br />
Maar een paar minuten later begon ik mijn dag met een even dramatisch besef
van dit prachtige leven. Ik trok uit liefde voor mezelf een lichtkleurige rok aan. Het speelse geklets van het dochtertje van de buren ontroerde me tot in de tenen!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivHGPkIWXl9qz6-NkgTbanuME3k-_McO6kliv_hU6LH8i67QSfnwGuMK7voKHOixMe5SIYuBspmGtmdndwJ0LCQQ_SIY8VxE3Kw1JtJaDXDPAGZrzrcKuUYNPIt_b2boWD9KXiXQ/s1600/24mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivHGPkIWXl9qz6-NkgTbanuME3k-_McO6kliv_hU6LH8i67QSfnwGuMK7voKHOixMe5SIYuBspmGtmdndwJ0LCQQ_SIY8VxE3Kw1JtJaDXDPAGZrzrcKuUYNPIt_b2boWD9KXiXQ/s640/24mrt.jpg" width="480" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-74430211796108387702020-03-23T15:47:00.000+00:002020-03-23T15:53:59.099+00:00Ik denk aan seks<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik dacht gisteravond aan roken. Ik denk dezer dagen ook veel
aan snoep. Ik denk aan cola. Toen we daarjuist eindelijk weer eens in de Albert
Heijn stonden, voelde ik hoe de cola mij verwachtingsvol aankeek. Ik speelde
hard to get. Zoals het gaat, heb ik daar nu spijt van. Ik denk aan ernstig
dansen met bezwete lichamen om me heen. Ik denk aan het kappen van spieren uit
een steen. Ik denk aan de geluiden in de jungle. Ik denk aan zieke J. in bed. Ik
denk aan S. die in mei veertien wordt. Ik denk aan het olympisch zwembad waar
ik iedere week kom, kwam, en aan de kwieke lichamen van de bejaarden daar onder de lichtblauwe douche. Ik denk aan een paasmaal waar geen eind aan komt. Ik denk aan
Afrika. Ik denk aan Italië. Ik denk aan vrouwen versus mannen. Ik denk ik moet
de planten water geven. Ik
denk rot toch op met al die berichten. Ik denk ik moet helpen maar waar. Ik denk aan roken. Ik denk fuck het is lente.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu35Y1E2okelZPIw6YHW85uMWo4XryspMAs1aSw6KR2134EnH35_tfMfWxOqY4-vpV9zOEtFNX5xjEg9EUSHz3yzNcss-h0pqzU5OzIwqf76EhlbAe-D9E4ZVH9nuJCXmFV9-IRQ/s1600/23mrt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1225" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu35Y1E2okelZPIw6YHW85uMWo4XryspMAs1aSw6KR2134EnH35_tfMfWxOqY4-vpV9zOEtFNX5xjEg9EUSHz3yzNcss-h0pqzU5OzIwqf76EhlbAe-D9E4ZVH9nuJCXmFV9-IRQ/s640/23mrt.jpg" width="490" /></a></div>
</div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-78330908560999778012020-03-22T17:38:00.001+00:002020-03-22T17:54:43.146+00:00Iets als 'later'<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Twee uitnodigingen heb ik al gekregen de voorbije dagen, om
gratis werk te doen. Werk dus, waarvoor ik niet word betaald. Of het werk is, kun je daarmee in twijfel trekken. Het ligt alleszins in het verlengde van wat ik mijn 'praktijk' noem. Het zijn twee mooie uitnodigingen, bedacht vanuit constructieve houdingen door degenen die mij ermee benaderen.
Maar diegenen benaderen mij met die aanbiedingen wel omdat ik jarenlange
ervaring heb opgebouwd die hen hierbij van pas komt.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Met andere woorden: ik word nog maar in het begin van deze crisis
meteen alweer aangesproken op mijn vatbaarheid als kunstenaar, cultureel
ondernemer, idealistische idioot – noem wat je het noemen wilt. Want als je de
pech hebt zo geboren te zijn, leid je nu eenmaal aan een verantwoordelijkheidsgevoel
dat je eigen huishouden overstijgt. En dat weet de wereld. Het gaat vanzelf bij
mensen als ik: je hersens beginnen prompt overuren te draaien bij iedere stevige
stoot die de gangbare context krijgt. Ze reageren, gaan creëren, bedenken
concepten die binnen de glijdende omstandigheden misschien mogelijk zouden
zijn, misschien zouden kunnen helpen, misschien troost zouden kunnen bieden, misschien
tot nieuwe modellen zouden kunnen leiden, misschien zouden kunnen uitgroeien. En
natuurlijk wil ik daarover communiceren.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Maar niet in alle rapte, niet in losse fragmenten, en niet zo
dat ik amper de ruimte krijg om mijn intensieve output zorgvuldig over te dragen, en
zeker niet zo dat een ander ermee aan de haal gaat om zijn eigen imago te pimpen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
In eerste instantie dacht ik bij beide uitnodigingen - als kinderloze
vrouw die ineens wel érg weinig structuur overhoud - 'misschien is het goed om
toch iéts te doen, om toch érgens aan mee te werken, om deel te blijven
van wat reilt en zeilt, om in beeld te blijven als potentiële werkkracht
desnoods, om te laten zien dat we onze schouders niet laten zakken’.<br />
Ik merkte dat ik me daarbij vastklampte aan iets als ‘later’,
pakweg wanneer de crisis over is, later wanneer ik weer een duidelijke rol kan oppakken, voort bordurend op wat ik nu doe. Wanneer dat later is, weet alleen niemand. Om me te laten leiden door zo'n ongewisse toekomst leek me ineens voorbarig. Het is wat economen doen, en andere rationele visonairs. Ik als kunstenaar heb een andere bijdrage te leveren. Ik bekijk de tijd meer intuïtief,
meer intiem, genereuzer, spiritueler, wezenlijker.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Ik laat die twee uitnodigingen om 'gratis te werken' dus nog een dag of twee indalen.
Omdat mijn hersens al zoveel kanten op schieten. Ik heb tijd nodig om te beslissen
wat ik het meest gepast vind om te doen, om te voelen waarnaar mijn hart, mijn
oprechte intentie, uitgaat.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Ik wil me niet blindweg laten inzetten om anderen overeind
te houden, om te zorgen dat we met zijn allen met een positief gevoel deze periode weten door te komen. Ik geloof dat ik niet zo positief bén momenteel,
en ik wil de verantwoordelijkheid nemen om dat te zijn. De ivoren toren
van de economie blijkt ijzig overtuigd van haar eeuwigdurende succes. Weinig beloftevol, als je 't mij vraagt.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Ja, de komende maanden kunnen wel eens eenzaam worden als ik
weiger hiervoor te tekenen: het vrolijke narretje te spelen, met een schattige hobby,
die blij is als zij eventjes haar kunstje mag doen, ter vermaak - niet ter
lering, alstublieft niet, daar hebben ze de economen voor - en die daarna weer zonder
omkijken in een hoekje wordt afgedankt. Als ze geluk heeft met een fooitje na, door
die ene toeschouwer met nog een beetje geweten en zonder dat de anderen het
zien, naast haar uitgeknepen zieltje neergegooid.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Ik ben geen kat die zich de bel laat aanbinden. Ik ben kunstenaar
en tevens hoofd van <a href="http://www.kontmagazine.nl/" target="_blank">KONT</a>, en ik werk alleen gratis als dat - op wat voor manier ook - bijdraagt
aan waarin ik geloof.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQKMCAwDooMJ_Amf4YHrw0-qhD-RSsChFPG_ovwgtbo3pUMIzKVAm_5hfmBNJbCsRjuHdEHC1BxM7cvErGpP4-MQ01QjJ7y38zM6EOOpi0ZY_rQI6z-ZejDmYh-t_D2yIsQCcXWw/s1600/22maart_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQKMCAwDooMJ_Amf4YHrw0-qhD-RSsChFPG_ovwgtbo3pUMIzKVAm_5hfmBNJbCsRjuHdEHC1BxM7cvErGpP4-MQ01QjJ7y38zM6EOOpi0ZY_rQI6z-ZejDmYh-t_D2yIsQCcXWw/s640/22maart_k.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH34uktTH-5TWEOF4iTvYWfkqN9lc4xmUNgukzbMiJiDMqFmsbsPdCeBFvBdr1Z9WErwtJSO_Oobkl58h6DimEa6-OE1FGk1A3U_UOUG2vd9Yx1syEe3LjGuM2qBTne58R-uWh3A/s1600/22maart_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><b></b><i></i><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br /></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH34uktTH-5TWEOF4iTvYWfkqN9lc4xmUNgukzbMiJiDMqFmsbsPdCeBFvBdr1Z9WErwtJSO_Oobkl58h6DimEa6-OE1FGk1A3U_UOUG2vd9Yx1syEe3LjGuM2qBTne58R-uWh3A/s1600/22maart_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH34uktTH-5TWEOF4iTvYWfkqN9lc4xmUNgukzbMiJiDMqFmsbsPdCeBFvBdr1Z9WErwtJSO_Oobkl58h6DimEa6-OE1FGk1A3U_UOUG2vd9Yx1syEe3LjGuM2qBTne58R-uWh3A/s1600/22maart_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH34uktTH-5TWEOF4iTvYWfkqN9lc4xmUNgukzbMiJiDMqFmsbsPdCeBFvBdr1Z9WErwtJSO_Oobkl58h6DimEa6-OE1FGk1A3U_UOUG2vd9Yx1syEe3LjGuM2qBTne58R-uWh3A/s1600/22maart_k.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br /></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26918880.post-29690701550232119992020-03-21T17:06:00.001+00:002020-03-21T21:47:10.745+00:00Ostara tijdens Corona<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Op deze dag een jaar geleden vierde ik voor het eerst <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Ostara_(godin)" target="_blank">Ostara</a> - dat
kwam weer maar eens door KONT. KONT, KONT, KONT, mijn leven is naar de <a href="https://kontmagazine.nl/product/kont-magazine-3-2019/" target="_blank">KONT</a>. Oh
jee, de meligheid treedt in, een neveneffect van het coronagedoe, net als daar zijn de data-slurpende en dus on-ecologische toestanden als 'skype-diners' waar mijn nochtans milieubewuste vrienden na drie dagen thuis zitten al mega-prat op gaan.<br />
<br />
Ik laat me troosten door de chocolade met zeezout die ik een
week na levering achter de verwarming in de hal vond. Chocolade: iets
herkenbaars, een immer trouwe vriend. Had A. met haar tweelingdochters bij me
door de bus gegooid toen ik destijds ziek was. Ze hadden er zelfs lieve dingen op geschreven en hun namen voluit. Maar ik had ze toen dus niet
gevonden. Gelukkig staat de bewuste verwarming nooit aan. En gelukkig appte
A. me na een week met de vraag of de chocolade had gesmaakt. Wie weet, anders
had ze er nu misschien nog gelegen. Dat was zonde geweest van mijn leven. En
van het leven van die chocolade. En van het liefdevolle gebaar natuurlijk vooral.<br />
<br />
Hoe vier ik dit jaar Ostara, de overgang van donker naar
licht? Donker en licht krijgen vanwege corona inwendig een andere lading, zonder
dat ik daarover al kan oordelen. 'Donker' en 'Licht' nestelen zich langzaam maar zeker elders in mijn
lichaam. Ze kruipen naar een volgende bocht in mijn hersens, een bocht die ik
van hieraf niet zie.<br />
<br />
Misschien moet ik het feest niet per se zelf willen organiseren, moet ik het in vertrouwen uitbesteden, mijn omgeving met de ideeën laten komen. Ja, dat klinkt als iets dat nog haalbaar is voor vandaag. En warempel, ik zie het ineens, het feest staat al aan: de bloesems, de nesten, de kinderen van de buren buiten op
hun trampoline, de wolkeloze lucht, M. die rösti-rondjes gaat bakken.<br />
<br />
De verwen-chocolade van A. doet me al verlangen naar de paaseieren die
over twee weken zouden moeten komen. Ik weet niet of die gaan komen. België is dicht.
Ik kan er niet bij. Mijn moederlandje is gereduceerd tot een
amalgaam van bondige whatsapp-berichten. De hoeksteen van de samenleving is nu geen steen meer, het zijn onzichtbare golven. Althans in mijn geval. Anderen zitten momenteel iets te geplet onder hun
hoeksteen, naar ik begrijp. Ze moeten achttienjarigen aan de leiband houden
en samen wiskunde instuderen.<br />
Ik hoorde op de radio weer iemand lyrisch doen over het internet. Inderdaad, er valt daar van alles te rapen, maar het zal toch nooit mijn rug strelen. Het zal mij nooit vertederend aanspreken met ‘tante’.<br />
<br />
Voor ik ga slapen zou het fijn zijn een nieuwe hoeksteen te hebben gefantaseerd. Dan sta ik morgen beter op. Wat te denken van mijn voortuin, trouw op post, die mij op een stilzwijgende manier verbindt met de
mensen die om mij heen ook in hun hokjes zitten?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKrxlFec9zfxK9u-fMk7-ccmdslmM3AqKR7qNyRYKD_Mtyvqg-eI49-ihuDTgh_oWS9-QQMgFwl91hOwInklP8PKchoazOvxgY4qAyr2KSYN2WAeCr6xEN0Fb4c2OfBZVrRk7DlQ/s1600/21maart.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKrxlFec9zfxK9u-fMk7-ccmdslmM3AqKR7qNyRYKD_Mtyvqg-eI49-ihuDTgh_oWS9-QQMgFwl91hOwInklP8PKchoazOvxgY4qAyr2KSYN2WAeCr6xEN0Fb4c2OfBZVrRk7DlQ/s640/21maart.jpg" width="480" /></a></div>
<br />
<br />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Griet Menschaerthttp://www.blogger.com/profile/09429125891915573700noreply@blogger.com