En ineens hoor je weer het water door de verwarming kabbelen
en kan je emotieloos kijken naar een opstijgend lieveheersbeestje
of grote vlokken sneeuw
ineens merk je dat je tenen koud zijn
dat je honger hebt
of trek in iets om heel hard op te kauwen
zoals een zachte stok of een elastiek
je herinnert je ineens je oma van 90 die je moet bellen
en je wasmachine die nog niet leeg is
hield hij van thee of van koffie
was er iemand jarig of was het zomaar
en voor je het weet tikken er weer minuten
waarin hele lijsten moeten
de schreeuw van je genitaliën
het feit dat je mondhoeken zenuwachtig in beweging zijn
je vergeet het
nervositeit en
vrouwelijke elegantie:
niemand zegt iets
niemand ziet iets
niemand protesteert
(maar hij ergert zich er wel aan)
(Griet Menschaert, 2012)