Miniatuurfeest

Het kind in mij kijkt naar de vlam dat het kaarsje op tafel haar geeft: een eenvoudig theelichtje in een potje dat het kind bij de kringloopwinkel vond, met gouden glitters aan de binnenkant. Door die glitters voel je het vuur extra en is het aardig, een miniatuurfeest. Het kind warmt zich eraan, het vindt het mooi. Het is een heel ander vuur dan dat wat bijvoorbeeld Australië verstikte.

Het kind in mij is goed in het troosten van zichzelf en in het afleiding verzinnen. Rustig leeft dat kind maar voort, zonder al te veel zelfanalyse. Dat kind heeft het de laatste tijd nogal te stellen met de over-geprogrammeerde volwassene in mij. Die staart naar diezelfde kaars maar is er niet met haar gedachten bij. Haar gedachten zijn overal behalve in deze kamer, hier, nu, waar zij ook zomaar ineens om zou kunnen vallen. Beiden, zowel kind als volwassene, vallen gelukkig weer in elkaar wanneer mijn blote voeten in een plas staan, gemaakt van regen of van douche. Ook wanneer iemand een verhaal vertelt, wanneer iemand voor me zingt, wanneer iemand met me danst, vallen zij samen. Dan ben ik hen beiden. Ik wil niet zonder het kind in mij. Ik hoop dat de verhalen, het zingen en het dansen ons niet zullen vergaan...