"Indien er dan toch zoiets als een Belgische artistieke identiteit bestaat", schrijft Lieven Van Den Abeele over de Belgische schizofrene cultuur, " dan wordt ze zeker gekenmerkt door een ondogmatische veelzijdigheid. De Belgische kunst heeft steeds iets dubbelzinnigs, ze zit vol tegenstrijdigheden. Ze verenigt frustratie en utopie, ze is tegelijk bescheiden en megalomaan, kritisch en relativerend, realistisch en fictief, anarchistisch en moraliserend, individualistisch en didactisch, ernstig en spottend, haar bronnen zijn meestal literair, haar uitingsvorm narratief of theatraal, haar vormgeving eerder additief dan selectief."
(uit Kunst in België na 1975, Florent Bex, Mercatorfonds)