Ik heb vandaag midden in de stad op de grond gezeten. Op een kussentje dat ik van thuis had meegenomen. Ik had een extra kussentje bij mij. Dat lag voor dat van mij op de grond.
Ik ben niet zo van de yoga-dinges, maar ik heb sinds vandaag een mantra: 'Sha ffi ka'.
Het is ineens wel erg koud buiten. Ik heb een joekel van een loopneus. Maar er vond iets plaats waar ik te graag bij wilde zijn om zulke zaken als excuus aan te voeren. Ik duffelde mij dus warm in en wandelde naar de stad. In mijn tas mijn gele kussentjes. Want dat stond er, in het facebook-event: neem een deken en/of twee kussentjes mee.
In de Piazza, het Eindhovense hart van de commercie, vond namelijk de lokale deelname aan de ‘World Eye Contact Experiment’ plaats. Een minuut oogcontact met om het even wie was de eenvoudige insteek. De uitgekleedheid van dit concept sprak mij direct aan. Er werd niet gerept over een opgeleukte festivalsetting, niks geen kraampjes met fairtrade curryworsten en geen entreegelden, maar enkel je blik, twee kussentjes en wat tijd. Deze bijeenkomst was niet uit op entertainment, sensatie of massa’s. Ze was pretentieloos en voor iedereen. Elke passant, iedereen die wilde deelnemen, kon dat. Je hoefde je nergens te melden, besloot zelf waar in de Piazza je ging zitten, hoe lang, met wie. Je vertrok ook weer zonder teken. De noodzaak van deze bijeenkomst kon ik zonder verdere uitleg begrijpen.
Ik legde mijn kussentjes tussen een getinte jongen die op een geruite deken zat en een fris uit zijn ogen kijkende yoga-man die voor zichzelf en zijn gast een nieuw ogend vachtje had meegebracht. Mijn eerste bezoeker was een lange dunne kerel die ik wel eens eerder ben tegengekomen. Samen schudden wij de drukte van ons af door elkaars blik even vast te nemen. Daarna volgden hele lichte ogen met een hese stem, daarna hele donkere in een groot gezicht dat voortdurend leek te veranderen, daarna verloor ik de chronologie.
Wat random herinneringen: een gespannen gezicht dat beefde, een lichaam dat ineengedoken voor me zat maar wiens grote pupillen krachtig op me af kwamen, een serieus stil paar hersens, een hippe grote bril vol in het leven, een oudere blik in heel kleine oogjes, handen die ook iets wilden zeggen...
Ook kwam op het kussentje voor mij een vrouw zitten die het niet achterwege kon laten zichzelf uitgebreid voor te stellen en iemand met geblondeerd haar met knalrode lippen die me aan de bergen deed denken. En een studente met een okerkleurige sjaal die een en al gulheid afstraalde. Enzovoort. Intussen liepen er continu winkelende personages om ons heen.
In de achtergrond nam ik op een gegeven moment drie meisjes waar die het geheel stonden gade te slaan met hun geshopte tasjes in de hand. Een van hen kwam ineens resoluut op mij af. Die had het besluit genomen. Ze nam plaats op mijn gele kussentje. Ik voelde me vereerd. Ze zag er mooi en verzorgd uit. Na een paar seconden oogcontact vloeide wat water uit haar ogen. Dat verraste ons allebei, maar tegelijk ook niet. We bleven kijken. Het was een plezier elkaar zo te ontmoeten. Deze jonge vrouw maakte mijn namiddag af. Ze heet Shaffika en is 21.
Toen ik afscheid van haar had genomen - ze wilde mij graag even knuffelen - kwam tussen mij en de yogakerel een man zitten die een beetje naar drank rook en een Engels accent had. Hij deed zijn jas uit en legde die voor hem als kussen voor zijn gast. Die geste vond ik prachtig, vooral in deze koude, dus op die jas ben ik ook nog even gaan zitten, bij wijze van toetje. Want zo ervaarde ik dit gebeuren: als een sobere maar zeer smaakvolle maaltijd, als gezonde verwennerij en tegelijk - om maar eens grote woorden te gebruiken - als een stap voor de mensheid - die pure aandacht die uitgesproken welkom was aan beide kanten.
Ik ben niet zo van de yoga-dinges, maar ik heb sinds vandaag een mantra: 'Sha ffi ka'.
 |
| © Irene Wouters/fotomeulenhof |
In de Piazza, het Eindhovense hart van de commercie, vond namelijk de lokale deelname aan de ‘World Eye Contact Experiment’ plaats. Een minuut oogcontact met om het even wie was de eenvoudige insteek. De uitgekleedheid van dit concept sprak mij direct aan. Er werd niet gerept over een opgeleukte festivalsetting, niks geen kraampjes met fairtrade curryworsten en geen entreegelden, maar enkel je blik, twee kussentjes en wat tijd. Deze bijeenkomst was niet uit op entertainment, sensatie of massa’s. Ze was pretentieloos en voor iedereen. Elke passant, iedereen die wilde deelnemen, kon dat. Je hoefde je nergens te melden, besloot zelf waar in de Piazza je ging zitten, hoe lang, met wie. Je vertrok ook weer zonder teken. De noodzaak van deze bijeenkomst kon ik zonder verdere uitleg begrijpen.
Ik legde mijn kussentjes tussen een getinte jongen die op een geruite deken zat en een fris uit zijn ogen kijkende yoga-man die voor zichzelf en zijn gast een nieuw ogend vachtje had meegebracht. Mijn eerste bezoeker was een lange dunne kerel die ik wel eens eerder ben tegengekomen. Samen schudden wij de drukte van ons af door elkaars blik even vast te nemen. Daarna volgden hele lichte ogen met een hese stem, daarna hele donkere in een groot gezicht dat voortdurend leek te veranderen, daarna verloor ik de chronologie.
Wat random herinneringen: een gespannen gezicht dat beefde, een lichaam dat ineengedoken voor me zat maar wiens grote pupillen krachtig op me af kwamen, een serieus stil paar hersens, een hippe grote bril vol in het leven, een oudere blik in heel kleine oogjes, handen die ook iets wilden zeggen...
Ook kwam op het kussentje voor mij een vrouw zitten die het niet achterwege kon laten zichzelf uitgebreid voor te stellen en iemand met geblondeerd haar met knalrode lippen die me aan de bergen deed denken. En een studente met een okerkleurige sjaal die een en al gulheid afstraalde. Enzovoort. Intussen liepen er continu winkelende personages om ons heen.
In de achtergrond nam ik op een gegeven moment drie meisjes waar die het geheel stonden gade te slaan met hun geshopte tasjes in de hand. Een van hen kwam ineens resoluut op mij af. Die had het besluit genomen. Ze nam plaats op mijn gele kussentje. Ik voelde me vereerd. Ze zag er mooi en verzorgd uit. Na een paar seconden oogcontact vloeide wat water uit haar ogen. Dat verraste ons allebei, maar tegelijk ook niet. We bleven kijken. Het was een plezier elkaar zo te ontmoeten. Deze jonge vrouw maakte mijn namiddag af. Ze heet Shaffika en is 21.
Toen ik afscheid van haar had genomen - ze wilde mij graag even knuffelen - kwam tussen mij en de yogakerel een man zitten die een beetje naar drank rook en een Engels accent had. Hij deed zijn jas uit en legde die voor hem als kussen voor zijn gast. Die geste vond ik prachtig, vooral in deze koude, dus op die jas ben ik ook nog even gaan zitten, bij wijze van toetje. Want zo ervaarde ik dit gebeuren: als een sobere maar zeer smaakvolle maaltijd, als gezonde verwennerij en tegelijk - om maar eens grote woorden te gebruiken - als een stap voor de mensheid - die pure aandacht die uitgesproken welkom was aan beide kanten.