Polyamoreus

Een vriendin van mij mailde dat ze zich afvraagt of ze misschien polyamoreus is. Verschillende vriendinnen appten of mailden mij trouwens al die vraag. Doorgaans bevinden ze zich in een fase waarin een langdurige relatie amper is afgerond. Ze dartelen van stel op sprong zonder schroom door het leven en ontdekken hoe tongzoenen met vreemde bikkels hun zelfvertrouwen terug naar een normaal peil toogt. Wat ze precies verstaan onder polyamoreusheid, vraag het mij niet. Dat je op een moment van partnergewijze afstandname jezelf toestaat om op iedereen behalve die ene verliefd te worden is in mijn ogen gewoon gemiddeld en normaal. Zijn ze daarmee ‘polyamoreus’?
Zolang ze mij maar niet vragen of ik die stempel zou willen dragen. (Intussen schrok ik de koeken naar binnen.) Gisteren op café gezeten met een vriend die ik hier kort karakteriseer als het type dat non-stop weloverwogen oneliners uit zijn strot weet te smijten. Ik legde hem de kwestie van de polyamoureusheid voor. Hij zei: “Typisch zo’n woord dat ze ergens hebben gelezen. Als iedereen nu eens gewoon is wat hij is...” Daarop verwees hij naar de gezinssituaties in Suriname en naar de Roma-zigeuners die hij recent had bestudeerd. Het gesprek ging daarna over op de toestand in Oost-Europa en op dat lijstjes maken belangrijk is. Aan het eind viel het stil. Toen smeet hij deze eruit: “Ik heb de ander nodig voor humor.”
Haha.