De waan van de dag lijkt te zijn stilgelegd. Maar de media vuren in een tempo dat ik me alleen herinner van 9/11, berichten op me af - zowel de serieuze als de minder serieuze media. Zij zouden de komende weken zomaar de economie kunnen redden, samen met de gezondheidszorg, maha. Onuitputtelijk trachten mijn hersens zich te verhouden tot het dagelijks veranderende kader van regels dat 'de media' overvloedig communiceren.
Ik heb met KONT gekozen voor een werkvorm die vlot kan meebewegen met haar tijd. Het was van bij het begin (in 2017) heel bevrijdend dat ik de moed vond om een uiterst lokaal project uit de grond te stampen, terwijl het Nederlandse cultuurbeleid juist internationalisering aanmoedigde, of op zijn minst ‘nationaal belang’. Maar zelfs lokaal is de bewegingsvrijheid inmiddels drastisch ingeperkt. Dus wat nu?
Ik voel me heel verbonden met de KONTgenoten vandaag, ook al zie ik hen niet. We zitten op hetzelfde moment in dezelfde stad. We worden door dezelfde vragen overstelpt. We zijn allen op onze eigen manier sensitief, creatief en kritisch. We leven binnen dezelfde cyclus van dag en nacht, we zitten fysiek niet ver van elkaar af: J. met man en kinderen, Y. met huisgenoten, K. alleen, L. die altijd al veel zit opgehokt,... Zo verzamelen we binnen dit gebeuren een keur aan perspectieven.
KONT04 magazine, waaraan we voorlopig achter de schermen werken en dat in september wordt gelanceerd, zou goed op zijn plek kunnen vallen. Vijf teams buigen zich daarin als ouders over onze stad: Hoe zorgen we voor onze stad? Waar voelen we dat het knelt? Hoe kan ik mijn intieme gedachten laten communiceren met de stedelijke omgeving? 'Case study: Eindhoven'. Of nu misschien beter te gebruiken haar roepnaam: 'Eindje'... gepast apocalyptisch!
Ik overweeg vanwege corona de lancering van KONT04 uit te stellen. Misschien meteen richting november. Als je hoort hoeveel muzikanten tours aan het verschuiven zijn naar het najaar, zou er in september en oktober een stortvloed aan events kunnen losbarsten waar wij ons dan ook tussen moeten wringen. Tegelijk vraag ik me af of we over een half jaar alweer met honderden in een concertzaal bijeen mogen komen...
Ik las vanochtend wat in MO magazine van najaar 2019 - ik loop achter, maar de wereld is niet altijd zo snel veranderd als vandaag. In MO las ik - bij mijn in alle rust gebakken ontbijtpannenkoekjes - hoe de president – of is het inmiddels toch een dictator – in Nicaragua zijn boeren sust met “een dak, een varken en mogelijk zelfs een lapje grond.” De boeren zijn president Ortega hiervoor dankbaar. Zo dankbaar dat ze zelfs boos worden op de oppositie als die de straten op gaat om te betogen tegen zijn regime. Die boeren zijn bang. Stel dat ze hun varken kwijt spelen! Op de een of andere manier zie ik een verband, ik heb ook het idee dat ik blij moet zijn met het varken dat ik misschien binnenkort zal krijgen.
