Eerst was daar de gekleurde mammoet in zijn eentje. Hij was
content. Hij had alles. Toen kwam er de hangende leguaan bij. De mammoet moest beginnen te delen, een nieuw concept in zijn bestaan, maar de leguaan was zo lui dat dat nog redelijk goed meeviel....
Ik ben moe, ik ben lui. Ik wil naar buiten, ik vind het tempo niet meer.
Nee, wacht.
Ik ben springlevend. Ik kan denken. Ik kan bewegen. Ik kan wachten tot mij iets overkomt. Ik kan vinden dat mij iets overkomt. Ik kan naar buiten gaan en mijn sokken uittrekken, of beter: ik kan mijn sokken uittrekken en naar buiten gaan, zoals de jonge vrouw die gisteren aanbelde met de mondmaskers die ze kwam brengen. Dat deed zij blootsvoets. Ik was jaloers. Dat zij zomaar de straat op ging zonder schoeisel aan. Dat ik daar niet ook aan had gedacht. Ik zit te veel in mijn computer met mijn hersens. Mijn lichaam zit te veel op een bureaustoel. Zij bracht die mondkapjes in een papieren witte enveloppe, zo gaf ze haar creaties door. In de enveloppe stak een instructie die zei dat je na gebruik de mondkapjes direct moet wassen of in een plastic zak doen.
De jonge vrouw was een serieus te nemen boodschapper, ze herinnerde mij aan het feit dat je ook blote voeten kunt hebben. Als je dat vergeten bent, ben je eigenlijk best ver heen, vind ik.
De boodschapper was verkleed als turkoise designer die mij gratis mondkapjes kwam brengen met het logo van KONT erop, die ze zelf had genaaid. Wat ze klaarblijkelijk een beetje deed in de hoop dat ik er vervolgens een groot aantal van zou gaan bestellen tegen betaling. Dat verraadde ze toen ze enthousiast begon over haar onverwachte order van BMW. Maar ze bracht het met een flair die mij overtuigde. Het waren misschien de voeten. Haar mondkapjes zijn niet perfect. Ze is geen professional, wel een idealist. Met vallen en opstaan zal ze veel leren. Haar voeten hadden nog amper eelt.
Ze zijn alle vier anders, haar mondkapjes, de vrouw heeft gespeeld om te ontdekken, met kleuren en stoffen en maten, met wat ze in huis had. Ik hou van dingen die niet perfect zijn, van het zichtbare spel in die kapjes. Ik houd van de enveloppe die eigenlijk te klein is voor de vier mondkapjes, waarmee de maakster toch heeft willen aantonen dat ze zorgzaam is. Het ontwricht mij zachtjes. Het moedigt me aan de verhoudingen weer te verkennen, ik word geconfronteerd met mijn verwachtingen en met de vraag of die terecht zijn.
Ik geloof dit soort imperfecte dingen alleszins meer dan dingen die perfect zijn, zoals de corporate identity van farmaceutische bedrijven of getallenreeksen waarmee aandeelhouders zichzelf zoet houden. Haar mondmaskertjes zijn zonder pretentie.
De blootsvoetse mondmaskermaakster herinnerde mij er trouwens óók aan dat je je haarpunten kunt verven in de kleur van de trui waarop ze vallen. Dat soort dingen kan je zomaar doen. Zeker nu, want je hoeft niet gauw op bezoek bij de schoonfamilie. Die zou misschien raar kijken als je zalmroze haarpunten zou hebben ineens, terwijl ze waarschijnlijk juist heel harmonisch zouden vallen op je zalmroze trui.
Nu er wat maanden tussen zullen zitten, is er meer gepermitteerd. Als mijn haren wat langer zijn, zo lang dat ze op mijn trui vallen. ga ik het overwegen, ik beloof het. Ik leef maar één keer, dat weet ik inmiddels helemaal zeker. Wat een ander vindt, dat brengen ze maar naar de politie - een dwaze uitspraak van een droge ex, die wel iets weg had van een hangende leguaan.
Ik ben moe, ik ben lui. Ik wil naar buiten, ik vind het tempo niet meer.
Nee, wacht.
Ik ben springlevend. Ik kan denken. Ik kan bewegen. Ik kan wachten tot mij iets overkomt. Ik kan vinden dat mij iets overkomt. Ik kan naar buiten gaan en mijn sokken uittrekken, of beter: ik kan mijn sokken uittrekken en naar buiten gaan, zoals de jonge vrouw die gisteren aanbelde met de mondmaskers die ze kwam brengen. Dat deed zij blootsvoets. Ik was jaloers. Dat zij zomaar de straat op ging zonder schoeisel aan. Dat ik daar niet ook aan had gedacht. Ik zit te veel in mijn computer met mijn hersens. Mijn lichaam zit te veel op een bureaustoel. Zij bracht die mondkapjes in een papieren witte enveloppe, zo gaf ze haar creaties door. In de enveloppe stak een instructie die zei dat je na gebruik de mondkapjes direct moet wassen of in een plastic zak doen.
De jonge vrouw was een serieus te nemen boodschapper, ze herinnerde mij aan het feit dat je ook blote voeten kunt hebben. Als je dat vergeten bent, ben je eigenlijk best ver heen, vind ik.
De boodschapper was verkleed als turkoise designer die mij gratis mondkapjes kwam brengen met het logo van KONT erop, die ze zelf had genaaid. Wat ze klaarblijkelijk een beetje deed in de hoop dat ik er vervolgens een groot aantal van zou gaan bestellen tegen betaling. Dat verraadde ze toen ze enthousiast begon over haar onverwachte order van BMW. Maar ze bracht het met een flair die mij overtuigde. Het waren misschien de voeten. Haar mondkapjes zijn niet perfect. Ze is geen professional, wel een idealist. Met vallen en opstaan zal ze veel leren. Haar voeten hadden nog amper eelt.
Ze zijn alle vier anders, haar mondkapjes, de vrouw heeft gespeeld om te ontdekken, met kleuren en stoffen en maten, met wat ze in huis had. Ik hou van dingen die niet perfect zijn, van het zichtbare spel in die kapjes. Ik houd van de enveloppe die eigenlijk te klein is voor de vier mondkapjes, waarmee de maakster toch heeft willen aantonen dat ze zorgzaam is. Het ontwricht mij zachtjes. Het moedigt me aan de verhoudingen weer te verkennen, ik word geconfronteerd met mijn verwachtingen en met de vraag of die terecht zijn.
Ik geloof dit soort imperfecte dingen alleszins meer dan dingen die perfect zijn, zoals de corporate identity van farmaceutische bedrijven of getallenreeksen waarmee aandeelhouders zichzelf zoet houden. Haar mondmaskertjes zijn zonder pretentie.
De blootsvoetse mondmaskermaakster herinnerde mij er trouwens óók aan dat je je haarpunten kunt verven in de kleur van de trui waarop ze vallen. Dat soort dingen kan je zomaar doen. Zeker nu, want je hoeft niet gauw op bezoek bij de schoonfamilie. Die zou misschien raar kijken als je zalmroze haarpunten zou hebben ineens, terwijl ze waarschijnlijk juist heel harmonisch zouden vallen op je zalmroze trui.
Nu er wat maanden tussen zullen zitten, is er meer gepermitteerd. Als mijn haren wat langer zijn, zo lang dat ze op mijn trui vallen. ga ik het overwegen, ik beloof het. Ik leef maar één keer, dat weet ik inmiddels helemaal zeker. Wat een ander vindt, dat brengen ze maar naar de politie - een dwaze uitspraak van een droge ex, die wel iets weg had van een hangende leguaan.
