Tijdens de les

Ik werd vandaag getroost door echte studenten. Via M.Teams maakten we contact. Een aantal hadden geen webcam. Ik zag altijd vier schermen ineens, vier levens, waarin soms dus gewoon niets bewoog. Blinde vlekken die ik niet zag reageren maar wel nu en dan met een stem. Het had iets.

Hoewel ik hen allen nog nooit had gezien, verlangde ik hevig naar hun nabijheid, waarschijnlijk vooral opdat ze mij konden bevestigen, dat ik besta. Ik lijk het stilaan te vergeten, dat ik besta. Hier zit straks niet meer dan een zombie in een gezellige kooi, gediscrimineerd wegens hooikoorts. Ik wilde hen graag bevestigen in hun bestaan. Ik wilde graag meer voor hen zijn dan een platkop. Maar een platkop zou ik zijn vandaag. Meer zat er niet in.

Het bestaan is toch even wat anders. We kunnen printscreens maken tijdens de les, en elkaars kamer tot in de details bestuderen. We kunnen ons afvragen: ‘wie is die man met die baard die daar van de ene naar de andere deur schiet?’ Tijdens de les! We kunnen gefascineerd raken door het wanstaltig groen geschilderd gewelf tegen het schreeuwerige oranje, of door de verschillen in koptelefoons. Het gebeurt tussendoor. Je registreert, maar dan anders dan in hetzelfde lokaal. Zonder geur, zonder afstand, zonder benen.