Zoals de meeste mensen herinner ik mij gloeiend een aantal doorbraken op mijn weg naar zelfstandigheid - van die onvergetelijke momenten waarop je begint in te zien wat je fascinerend vindt en waarnaar je hart uitgaat.
Nu klinkt het misschien logisch, maar destijds was het dat allerminst, dat daaronder in mijn geval ook een paar gebeurtenissen hoorden waarbij ik ervoer dat iets misschien wel 'kunst' was. Ik had tot mijn 25ste amper scheppende mensen of omgevingen gekend, waardoor mijn artistieke zoektocht zeer intuïtief en voorzichtig verliep.
Het woord 'kunst' dichtte ik de allereerste keer toe aan het werk van Käthe Kollwitz, omdat dat iets onontkoombaars in mij teweegbracht. Het was op een excursie in 2001 door 'Flanders Fields' - ik was 23 en studeerde Germaanse Talen in Leuven. Ik blogde in 2008 nog over die ingrijpende kennismaking.
Over een ander sleutelmoment gaat het in het hier volgende. Want het is dankzij dat moment een mooie dag / een extra grote mooie dag.
Het betreft een verleden voorval in het SMAK in Gent. Ik heb het opgezocht: het blijkt 2002 geweest te zijn toen ik daar 'Het lichtende licht in de duisternis' bezocht. Het was een jaar na Kollwitz. Ik had intussen een noemenswaardige reeks 'sociale experimenten' op zak waaraan ik al die tijd meer waarde had gehecht dan aan het gekrabbel op papier dat ik
op mijn kamer- en kotvloer realiseerde. Verder zou je de surreële bewegingsoefeningen die ik veelvuldig voor de donkere spiegeling van mijn raam uitvoerde bij mijn artistieke bagage van die periode kunnen onderbrengen. En o ja: ik had echt ontelbare brieven geschreven, al dan niet verstuurd. Met dat geheel aan schijnbaar ongerichte hobby's in mijn rugzak liep ik tegen het werk van Lucebert aan. Zo in mijn eentje door het SMAK dwalend, van tekening naar beeld naar installatie, botste ik ineens ook tegen een zwart gordijn. Daarachter hoorde ik een diepe zachtaardige stem verslavende stromen woorden reciteren. 'Wat is dit nu?! Woorden in het museum!' Mijn hart maakte zonder zeveren een sprong. Dat zoiets in een kunstinstituut mocht plaatsvinden -juij! Een schrijver die zijn werk voordroeg op een bandje... Heel lang heb ik daar gezeten, achter dat zwarte gordijn, euforisch genietend in dat hok waar Lucebert zijn stem me vervoerde. En nu weer verlang ik ernaar.
Ik heb me de voorbije jaren naast beeldend ook eigenwijs een weg gebaand met taal en tekst doorheen de culturele wereld. Ik functioneer tegenwoordig freelance en autonoom als kunstenaar, én als eindredacteur, publicatiebedenker, recensent, interviewer, poëtische beschouwer en literaire performer. Een paar weken geleden benaderde Saskia van de Wiel van Museum van Bommel van Dam in Venlo me in al die hoedanigheden om een vrije tekst van maximaal 200 woorden te schrijven bij een schilderij van Co Westerik, met de bedoeling dat ik die zelf zou inlezen zodat bezoekers van het museum mijn eigen woorden uit mijn eigen mond horen bij het schilderij. En zo komen we dus terug bij dat zwarte gordijn in het SMAK. Alleen zat ik vandaag aan de andere (onzichtbare) kant: in de studio. Het is een mooie dag, een mooie ronde dag.
Mijn tekst bij het schilderij van Co Westerik valt te beluisteren tijdens
'Join in!' tussen 15 juni en 2 september 2014
Opening 15 juni om 15 uur.
Nu klinkt het misschien logisch, maar destijds was het dat allerminst, dat daaronder in mijn geval ook een paar gebeurtenissen hoorden waarbij ik ervoer dat iets misschien wel 'kunst' was. Ik had tot mijn 25ste amper scheppende mensen of omgevingen gekend, waardoor mijn artistieke zoektocht zeer intuïtief en voorzichtig verliep.
Het woord 'kunst' dichtte ik de allereerste keer toe aan het werk van Käthe Kollwitz, omdat dat iets onontkoombaars in mij teweegbracht. Het was op een excursie in 2001 door 'Flanders Fields' - ik was 23 en studeerde Germaanse Talen in Leuven. Ik blogde in 2008 nog over die ingrijpende kennismaking.
 |
| Opname bij Studio Venlo in het Nedinsco-complex |
Het betreft een verleden voorval in het SMAK in Gent. Ik heb het opgezocht: het blijkt 2002 geweest te zijn toen ik daar 'Het lichtende licht in de duisternis' bezocht. Het was een jaar na Kollwitz. Ik had intussen een noemenswaardige reeks 'sociale experimenten' op zak waaraan ik al die tijd meer waarde had gehecht dan aan het gekrabbel op papier dat ik
op mijn kamer- en kotvloer realiseerde. Verder zou je de surreële bewegingsoefeningen die ik veelvuldig voor de donkere spiegeling van mijn raam uitvoerde bij mijn artistieke bagage van die periode kunnen onderbrengen. En o ja: ik had echt ontelbare brieven geschreven, al dan niet verstuurd. Met dat geheel aan schijnbaar ongerichte hobby's in mijn rugzak liep ik tegen het werk van Lucebert aan. Zo in mijn eentje door het SMAK dwalend, van tekening naar beeld naar installatie, botste ik ineens ook tegen een zwart gordijn. Daarachter hoorde ik een diepe zachtaardige stem verslavende stromen woorden reciteren. 'Wat is dit nu?! Woorden in het museum!' Mijn hart maakte zonder zeveren een sprong. Dat zoiets in een kunstinstituut mocht plaatsvinden -juij! Een schrijver die zijn werk voordroeg op een bandje... Heel lang heb ik daar gezeten, achter dat zwarte gordijn, euforisch genietend in dat hok waar Lucebert zijn stem me vervoerde. En nu weer verlang ik ernaar.
Ik heb me de voorbije jaren naast beeldend ook eigenwijs een weg gebaand met taal en tekst doorheen de culturele wereld. Ik functioneer tegenwoordig freelance en autonoom als kunstenaar, én als eindredacteur, publicatiebedenker, recensent, interviewer, poëtische beschouwer en literaire performer. Een paar weken geleden benaderde Saskia van de Wiel van Museum van Bommel van Dam in Venlo me in al die hoedanigheden om een vrije tekst van maximaal 200 woorden te schrijven bij een schilderij van Co Westerik, met de bedoeling dat ik die zelf zou inlezen zodat bezoekers van het museum mijn eigen woorden uit mijn eigen mond horen bij het schilderij. En zo komen we dus terug bij dat zwarte gordijn in het SMAK. Alleen zat ik vandaag aan de andere (onzichtbare) kant: in de studio. Het is een mooie dag, een mooie ronde dag.
 |
| Een tekst van Lucebert vlakbij Museum van Bommel van Dam waar je binnenkort mijn tekst kunt horen. De cirkel is rond! |
Mijn tekst bij het schilderij van Co Westerik valt te beluisteren tijdens
'Join in!' tussen 15 juni en 2 september 2014
Opening 15 juni om 15 uur.