Na vijf weken in huis leven wordt het leven weer op een enigsins herkenbare manier beheerst door werkzaamheden, al heb ik nog niet helemaal
vrede met de aangepaste vormen waarin dat gebeurt.
Het is onder meer deadline tijd voor KONT04 magazine. De vierde aflevering van het avontuur waaraan ik bij beginsel vijf jaar van mijn leven wilde wijden. Ik werd veertig. Ik had zoveel geleerd van mijn collega’s in Oekraïne. Ik wilde een grotere beweging maken, meer verantwoordelijkheid nemen, ik was daar klaar voor. Dat die beweging echt een artistieke beweging is geworden, met zoveel lef en openheid, waaraan zovelen deelnemen en bijdragen… het is bevestiging in een mate waarop ik niet durfde te hopen.
Soit. Deadline tijd voor het magazine wil dus zeggen dat de deelnemende teams aan het komende nummer hun werk moeten afronden, dat ik met veel focus de laatste feedback moet geven op tekst en beeld en op hoe die samengaan, dat ik hier en daar nog laatkomers aan hun mouw moet trekken. Dat ik bij interne strubbelingen binnen de teams moet bemiddelen. Dat ik moet vertalen, verzamelen en financieel overzicht houden. Maar ook: dat er een verrassing komt!
Die verrassing is een stille traditie geworden, waarop ik me inmiddels ver van tevoren verkneukel. Het is het jaarlijkse cadeautje van KONT dat mij de ruimte geeft om uit mijn rol van hoofdredacteur te stappen, en mee te werken met de anderen, op gelijke voet, met dezelfde verwondering. KONT01 was in feite als geheel een verrassing. Dat bijna iedereen die ik uitnodigde meteen ‘ja’ zei, gaf KONT überhaupt bestaansrecht. In KONT02 zat een meer subtiele maar wel existentiële verrassing. Ik publiceerde er mijn ‘laatste brief’ in, door toeval van buitenaf. Zelf had ik nooit bedacht zo’n brief te gaan schrijven. In KONT03 nam ik midden in het creatieproces de plaats in van een deelnemer die een burn-out kreeg, waardoor ik ineens het privilege genoot om met een kunstenaar-sjamaan een 24 uur durend ritueel uit te voeren.
In KONT04 wordt de verrassing de ijsvogel. Jawel. Vergezeld door de dwergvleermuis. Ik ga daarmee serieus uit mijn comfort zone treden als tekenaar. De voorbije jaren heb ik sowieso al niet erg veel getekend, contradictorisch genoeg voornamelijk vanwege mijn overgave aan KONT. Maar de laatste weken heeft de crisis mijn handen weer dichter bij het papier gebracht. Dus toen team ‘De Dommel’ vroeg of we misschien illustraties konden regelen van een ijsvogel en een dwergvleermuis voor bij hun stuk dacht ik: ‘dit is ‘m, de verrassing van dit jaar!’
Ik train mezelf dus momenteel in het tekenen van beide dieren tot ik er een versie van heb die ik in het blad plaatsen durf. Ik schrik een beetje van het effect die deze schoolse oefening op me heeft. Ik maak opnieuw kennis met het strevende, faalangstige meisje in mij, maar gelukkig ook met het meisje dat zich eindeloos verbaast over kleuren en vormen. Het is dat KONT inmiddels een baken van wederkerigheid is, waarbinnen ik me compleet veilig kan voelen. We hebben al zo vaak elkaars ogen geopend, wonden verzacht, getroost, gestimuleerd en moed uitgedeeld dat zelfs wanneer mijn ijsvogel mislukt, hij toch perfect zal zijn.
Het is onder meer deadline tijd voor KONT04 magazine. De vierde aflevering van het avontuur waaraan ik bij beginsel vijf jaar van mijn leven wilde wijden. Ik werd veertig. Ik had zoveel geleerd van mijn collega’s in Oekraïne. Ik wilde een grotere beweging maken, meer verantwoordelijkheid nemen, ik was daar klaar voor. Dat die beweging echt een artistieke beweging is geworden, met zoveel lef en openheid, waaraan zovelen deelnemen en bijdragen… het is bevestiging in een mate waarop ik niet durfde te hopen.
Soit. Deadline tijd voor het magazine wil dus zeggen dat de deelnemende teams aan het komende nummer hun werk moeten afronden, dat ik met veel focus de laatste feedback moet geven op tekst en beeld en op hoe die samengaan, dat ik hier en daar nog laatkomers aan hun mouw moet trekken. Dat ik bij interne strubbelingen binnen de teams moet bemiddelen. Dat ik moet vertalen, verzamelen en financieel overzicht houden. Maar ook: dat er een verrassing komt!
Die verrassing is een stille traditie geworden, waarop ik me inmiddels ver van tevoren verkneukel. Het is het jaarlijkse cadeautje van KONT dat mij de ruimte geeft om uit mijn rol van hoofdredacteur te stappen, en mee te werken met de anderen, op gelijke voet, met dezelfde verwondering. KONT01 was in feite als geheel een verrassing. Dat bijna iedereen die ik uitnodigde meteen ‘ja’ zei, gaf KONT überhaupt bestaansrecht. In KONT02 zat een meer subtiele maar wel existentiële verrassing. Ik publiceerde er mijn ‘laatste brief’ in, door toeval van buitenaf. Zelf had ik nooit bedacht zo’n brief te gaan schrijven. In KONT03 nam ik midden in het creatieproces de plaats in van een deelnemer die een burn-out kreeg, waardoor ik ineens het privilege genoot om met een kunstenaar-sjamaan een 24 uur durend ritueel uit te voeren.
In KONT04 wordt de verrassing de ijsvogel. Jawel. Vergezeld door de dwergvleermuis. Ik ga daarmee serieus uit mijn comfort zone treden als tekenaar. De voorbije jaren heb ik sowieso al niet erg veel getekend, contradictorisch genoeg voornamelijk vanwege mijn overgave aan KONT. Maar de laatste weken heeft de crisis mijn handen weer dichter bij het papier gebracht. Dus toen team ‘De Dommel’ vroeg of we misschien illustraties konden regelen van een ijsvogel en een dwergvleermuis voor bij hun stuk dacht ik: ‘dit is ‘m, de verrassing van dit jaar!’
Ik train mezelf dus momenteel in het tekenen van beide dieren tot ik er een versie van heb die ik in het blad plaatsen durf. Ik schrik een beetje van het effect die deze schoolse oefening op me heeft. Ik maak opnieuw kennis met het strevende, faalangstige meisje in mij, maar gelukkig ook met het meisje dat zich eindeloos verbaast over kleuren en vormen. Het is dat KONT inmiddels een baken van wederkerigheid is, waarbinnen ik me compleet veilig kan voelen. We hebben al zo vaak elkaars ogen geopend, wonden verzacht, getroost, gestimuleerd en moed uitgedeeld dat zelfs wanneer mijn ijsvogel mislukt, hij toch perfect zal zijn.
